Merhaba hanımlar...
30 Ekim'de babamı kaybettik. Henuz 55 yaşındaydı. Harika bir eş, mukemmel bir baba cok sevilen bir insandı o. Ah canım babam...

Kalp hastasıydı yıllardır... İki yıl once de kalp pili takılmıştı. Hic sevmedi o pili ve vefat etmeden sanırım 2 bucuk ay kadar once bana "ben olursem sakın ha beni bu pille gommeyin" dedi. Ustune basa basa.. hatta ustune biraz muhabbette ettik. Genelde o olumden bahsettiginde soylediğini dikkatle dinler ama dalgaya vururdum. İyiki soylemesine hep izin vermişim ama keşke her zaman ustune şaka yapmasaydim. Ahh ne yapayım yakistiramiyordum ki ona olumu.. takdiri ilahi...

Her neyse... Ben babamın bu istediğini vefat ettiğinde doktor olan kardeşime soyledim cıkarsınlar pilini diye. Ama yapılamıyor dediler yapmadılar, cikartmadilar pilini.

Şimdi surekli aklım bu durumda. Benden istedi bunu. Sakın ha dedi bana...
Her yanına gidişimde ozur diliyorum ondan..
Asamiyorum bir turlu. Bir yandan yokluğuna uzuluyorum, bir yandan istediğinin yerine gelmemiş olmasına.. sonrasında yaptığım espirilere.... Elimden gelse accam mezarı cıkartıp aticam o pili.
Ne yapicam kızlar ya. Nasıl gececek bu duygu.