Biraz uzun olacak sanırım. Isteyen son 2 paragrafi okuyabilir.Okumak fikir vermek isteyenler buyursun. Buraya kizimla oyun oynamak konusnda fikir almak icin konu acacaktim ama biraz derine inip icimi dokmek istedim. Ozellikle cocuk gelisimci arkadaşlara bir sorum olacak yazimin sonunda.
Ben 33 yasindayim. Annem calışan bir kadındı ve cok yoğundu. Oyle ki erken doğmuşum ve 2 ay hastanede kalmışım annem coktan başlamış ise. Bakıcı bakmış sonra kreşe gitmişim. Cok yorgun gelirdi cok konuşkan bir cocuktum. Gunluk aktivitelerimi anlatirken başım agridi simdi isim var sonra derdi ama sonra bana hic sira hic gelmezdi. Sarılırdım pek sarilmaya da gelmezdi. Ne guzel bir soz hatırlarım ne sarıldığını. Bıcır bıcır bir cocukken icime kapandım soğuk konuşmayan bir genc kıza ve kadına evrildim. Cunku hic oğrenmedim nasıl sevgi gosterilecegini. Bana hic bir şey oğretmedi ne mutfak işi ne temizlik sen dur batirirsin şimdi ben yaparım diye diye hic uğraşmak istemedi. Ama hep laf isitirdim başkalarının yanında gururumu cok kırardı. Zaten beceriksiz hic ise yaramaz birsey bilmez sunepe vs. Kısacası işinin ve hayatin tum yorgunluğunu benden cıkarırdı. İhtiyacım olan hicbir anımda yanımda yoktu. Hic oynamadi benimle ilgilenmedi. Genc kizken nerede ne giyilir gibi basit seyleri bile ogretmedi. Dugune kotla giderdim herkes bana gulerdi. Makyaj yapinca maymuna benzemissin derdi. Kendince saka yapardi aslinda. Ne suslenmeyi ne bakimi yani kadinliga dair hicbirseyi bilmiyorum. Anne dediğim zaman yoktu orada o gun ne yaptığımı birseyden mi korktugumu neyi sevip sevmedigimi neye ihtiyacım olmadığını hic bilmedi ve beni hic gercekten tanıyamadı. Hic caba gostermedi fiziksel ihtiyaclarim dışında.
Turkiye aile yapısına bakacak olursak buyuk coğunlukla aynı kaderi paylaşıyorum aslında niyetim dramatize etmek değil ama hayatın başkalarına kolay gelen bazı anlarında cok sorun yaşıyorum bilmiyorum cunku. En cok da kendi kurduğum aileyi ve evi idare etmek konusunda.
Onun disinda ornegin temizlik yapmayı bilmiyorum, derin temizlik kışlıkları yazlıkları kaldırma mutfak ya da gardırop duzeni gibi şeyleri hic bilmem pratik olamam. Cok da zor gelir.
Bunlar hayatın sonu değil biliyorum halime bin şukur ama zevksiz geciyor işte zor geliyor ev işi vs. Hic takdir gormemişim dolayısıyla amaan yapsam ne olacak diye duşunuyor beynim otomatik olarak.
Annemin beni kendince sevdiğini biliyorum aslında hayat cocuk bakımı iş zor geldi sanırım ama affedemiyorum işte. Ona sarılıp opmekten şefkat gostermekten nefret ediyorum. O ise benden kendi hic oğretmedigi gostermedigi şeyleri bekliyor. Cok ama cok tepkiliyim ona. Hala anneme ihtiyacim var simdi arada gelsin kalsın istiyorum ama ona cok zor geliyor sıkıntılarımı duymazdan geliyor. Bu da beni daha da uzaklaştırıyor.
En onemlisi ise simdi bir kızım var 3 yaşına girecek. Acısını cikarircasina sevgimi gosteriyorum hic esirgemem zaman zaman abarttigim da olur. Ama hayal gucum yok mesela anne birlikte oynayalım diyor ve ben yuzlerce kitap okumama nette arastirmama rağmen cabuk tıkanıyorum. Mesela sembolik oyunlara bayiliyor ama bebegi aliyoruz elime konusturuyorum 5 10 dk suruyor. Zaten oyun oynamayı sevmiyorum belli etmemeye calışıyorum ama beceremiyorum haliyle cocuğum da sıkılıyor. Cok ama cok sıkılıyor. Yetersizlik hissinden kurtulamıyorum. Onu yetiştirmek bildiğim herşeyi oğretmek hayatta mutlu kalabileceği seylerle donatmak istiyorum ama bilmediğim şeyi nasıl yapacağım. Temizlik bile ogrenmeli cocuk zulum gelmemeli ona ki benim gibi yapmak zorunda kaldığında nefret etmesin. Bir anne cocugunu duyusal olarak da hayata hazırlamakla yukumludur annem bunu hic yapamadı ben de ogrenemedim simdi igneyle kuyu kazmaya calisiyorum. Nereden nereye bağladın amma uzun yazdın diye kızmayın arkadaşlar icim cok dolu patlarcasina sacıldı etrafa kelimeler...
İşin ozeti benim gibi olup da kendilerini iyilestirebilenlerle dertlesmek istedim
Ayrıca sembolik oyun, mis gibi oyun ve aktivite onerilerine acığım. Hergun akşam 3 saat parktayiz acık hava kotasını dolduruyoruz bu arada ve yarim gun de okula baslayacak. Okuduysaniz cok teşekkur ederim.