Kızlar merhaba benim 5 aylık bir bebeğim var.Gunduz sadece yarım saat uyuyor.Ve ben o yarım saatte dinleneyim mi karnimi mi. doyurayim is mi yemek mi yapayim bilemiyorum?Surekli kucak istiyor.Yanından su icmek icin ayrılsam cığlık atarak ağlamaya başlıyor.Surekli kucagimda evi gezdirmem gerekiyor.Karnımı anca aksam doyurabiliyorum.Eşim gelince o.bebekle ilgilenirken anca yemek hazirla masayı topla mutfağı topla bunları yapabiliyorum.Gece ise uyuması 11 buluyor ve ben o yorgunlukla onu sallarken yığılıp kalıyorum.Emziriyorum sağlıklı beslenmem bol su icmem gerekiyor ama.ben gun icinde 2 bardak suyu zor iciyorum.Ve sutum artık birkac damla gelmeye başladı..Kesildi mi demek bilmiyorum Ama cok korkuyorum.
Hamileligimde cok zor gecmişti.Ara ara hastanede kalmıştım. onun dışında surekli yatmam gerekti.Ev işlerim ta hamileligimden birikti resmen.Suan evimdeki tum dolap icleri resmen savaş alanı gibi.Aradığım hicbişeyi bulamıyorum.Acil bişey olsa evden cikmak zorunda kalsam uzerime atacak hirkam dolabın neresinde bilmiyorum.Dişlerimi fircalayamiyorum.Saclarımı tarayamiyorum
Yavrumun kıyafetlerini utuleyemiyorum.Pandemi yuzunden kimseden yardım da alamıyorum.Hadi riske girip temizlik icin birini alsam gelecek kişiye dolap iclerini temizletemem camaşırlarımi katlatamam sonucta.
Sabahları bel ayak ağrısıyla uyanıyorum.Gunlerim aşırı stresli geciyor.Bu gunler bir daha gelmeyecek biliyorum ama...Stresten yavruma da cok faydalı olamıyorum.Onunla kaliteli vakit geciremiyorum.Ona zeka kartları kitaplar vb şeyler almıştım ama elimi bile surmedim. Hayalimdeki annelik bu değildi vicdan azabı cekiyorum.Gunlerdir odamı supuremedim evimiz ana yolda olduğu icin aşırı toz oluyor yavrum bu tozu cekiyor kahroliyorum.Neden yetistiremiyorum anneliği beceremiyor muyum?Halbuki ki gun icinde on dakika oturmuyorum ki.Ya sutum kesildi mi bilmiyorum ama sagmaya calıştım birkac damla geldi.Yavruma son gunlerde mama veriyorum.cok uzuluyorum ben iyi bir anne değilim biliyorum.Beceremiyorum...
Halbuki bebeğim doğdugunda 15 gun yoğun bakimda kalmış onu camın arkasında izlerken hayatımın en zor gunlerini yaşamıştim.Hayatin ne kadar boş olduğunu yavrumu alıp hastaneden cıkınca birdaha kucuk şeyleri (ki buna ev işi vb şeyler de dahildi)kafama takmayacagima kendi kendime soz vermiştim.Ama beş ay sonra geldiğim durum bu...
Bebeğimi beş dk once uyuttum.Hızlıca yemek yapmam gerekiyor ama artık oyle bir patlama noktasına geldim ki birileriyle dertlesmeye ihtiyacım var.Oturdum size yazıyorum.Ben nerde hata yapıyorum ?Ben kotu bir anne miyim?Neden yetersizim? Sizde durumlar nasıldı ?Neleri farklı yaparsam daha iyi olur?Lutfen kardeşlerim bana guzel bir soz bir yol yoldam soyleyin.Simdiden teşekkur ederim.