Babama kucukluğumden beri annemden daha uzağımdır.Ama onunla anlasamadığımı,sevmediğimi aklımdan gecirmezdim.Ama o evde olmasın isterdim.Annemle olayım onla vakit gecireyim isterdim.Uc dort yıl once temelli evde olmaya basladı.Bunun depresyonundan aylarca kurtulamadım.O elindeki imkanlara paraya ragmen bize hep alt seviye hayat yaşattı.Eve aldığı bir eşya bile yok.Her şeyi ondan cok cok daha az kazanan annem halletmeye calıstı.Babamın yaptığı tek şey benim okul paramı vermek.O da her kavga edisimizde yuzume vurarak.Aynı işi yaptıkları amcam kendisine en iyi yerden en iyi evi cocuklarına en iyi arabaları aldı,en iyi duğunleri yaptı.Ama babam ablamın nişanında değil para vermeyi zahmet edip kıyafet bile almadan,eski pusku şeyler giyerek geldi.Ablamın ceyizine elini bile surmuyor.Her şeyi annem almaya calışıyor.Arabasını ne zaman kullansam harcadığım benzine yaptığım kmye bakıyor.Surekli ne yaptın nerelere gittin de bitti diye beni azarlıyor.Oysaki gittiğim yer 2-3km uzaklıktaki avm.Arabasını alıp azıcık uzak bi yere giderim de benle ugrasır diye istediğim yere gidemiyorum bile.Ablam benim yaşımdayken kendi arabasını kullanıyodu.Hic hesap vermeden.Bu yaptığı haksızlık cok ağırıma dokunuyor.Bunun nedenini sorunca da eskiden benzin ucuzdu gibi şeyler sacmalıyor.Ama ben ya ablama ya babama bağlıyım.Gecen gun 20 yıllık sandalye eskidigi icin uzerinde otuturken kırıldı.Onu yapıştıracagını soyledi.Ben iyice sinirlendim.Ben artık evde durmak onun parasına muhtac olmak istemiyorum.Ama bi yandan da cok sinirliyim bizden ,kendinden sakındığı paraya,bizden sakındığı hayata.Cok cok uzuluyorum ne yapacagımı bilmiyorum