Kızlar selam, bu konuyu yeni evlat yetiştirmeye başlayan kızkardeşlerim icin acmak istedim. Cunku genc kızlığım ve genc kadınlığım hep bu mutac olma korkusu ile gecti. Calışan bir annenin cocuğuyum ve iki kardeşiz benden 14 yaş buyuk bir ablam var ve o da ikinci annem gibi oldu. Cocukluğum gunduzleri anneannemde akşamları ve haftasonu kendi evimde gecti. Annemin yorucu ve yıpratıcı bir işi vardı, o donemlere gore beyaz yaka bir işti ama uzerindeki psikolojik baskı coktu zannediyorum. Tahammulsuz surekli gergin bir kadındı, hala daha oyle. Ablama pek yetişemedi ama beni hep “kimseye muhtac olmayacaksın, herşeyine kendin yeteceksin, kendine yaslanacaksın, ben sizler icin calışıyorum okuyacaksın” baskısıyla buyuttu. İyi bir universitenin kabul goren bir bolumunu dereceyle bitirdim, muhendisim, sosyal hayatı aktif gulen gulduren bir kadın oldum hep, ama icim o derece yıpranık ki; en ufak bir hata da , hastalıkta, tartışmada, kendimi inanılmaz kimsesiz hissediyorum. Kimseye mudana etmediğim icin ve cocukluğumun buhranına sarılıyorum. Gunlerce dua ettiriyordu bana annem, ‘allahım birine muhtac olacaksam muhtaclığım bir tek sana olsun ’ diye. Başarı, seyahat, dostluk ve keyifle dolu bir yaşantım oldu ama arka planda hep bu var. Gec evlendim, neredeyse tum dunyayı gezdim. Ama kucucuk bir şehire tıkılıp kaldım. Evliliğimin hemen arkasından salgın başladı. 1.5 yıldır işsizim. Şuan da bu duruma takık vaziyetteyim. Surekli tetikteyim, lutfen bunu cocuklarınıza yapmayın.
Guclu cocuk, guclu insan yetiştireceğim diye kızların icindeki o naif dişil enerjiyi yok etmeyin. Demir lady değiliz biz. Lutfen cocuk yetiştirirken buna dikkat edin...