Ailece covid olduk once kv.sonra eşim şuandada ben.eşim ve kv iyi olana kadar baktım etraflarında pervane oldum.şimdide ben kendimi iyi hissetmiyorum halsiz ve bitkinim.iyiyken olduğu gibi heriş gene benim uzerimde.sende hastasının bir dinlen diyen yok.annesi sanki onunla oğlu ilgilenmiş gibi oğluna hediye alır oğlu hanım cok sağlıklıymış gibi anasına kayırır.hanıma bir el atmaz omuz vermez.cıldırmak uzereyim.ve okadar halsizimki elime aldığım şu 100gr lık telefona zor hakimim.ama cok doluyum paylaşacak kimsem yok buraya dokmek istedim icimi.zaman zaman şu merhamet eden kalbimden nefret ediyorum kimseye iyilik yapmak gelmiyor icimden.uzgunum moralim bozuluyor boyle şeyler yaşayınca.gercekten iyi şeyler duymaya ihtiyacım var insanlar bu kadar nankor olmak zorundamıya.