Merhaba arkadaşlar, daha oncede boyle buna benzer konu acmıştım. Tam duzeldi sandım yine geri geldi bu hislerim. Bununla ilgili psikologa da gittim biraz iyi geldi ama ucretleri fazla geldi, daha fazla gidemedim.
Sorunum şuki ikili ilişkilerde kendimi cok değersiz ve onemsiz hissediyorum. Ve bu oyle bir hal aldıki, bu hareketlerimede yansıdığı icin arkadaşlık ilişkilerim berbat hatta yok.
Bir kac ornek verirsem, diyelim eve goruştuğum bir insanı davet ediyorum korona dan once, cay, kahve muhabbet gayet iyi keyifli vakit geciriyoruz ama sonra devamı gelmiyor, benim cağırdığımla kalıyor.Daha sonra ne arıyorlar ne soruyorlar.. Gorunmez gibi yaşıyorum. Bir defa kapı calıp nasılsın iyimisin diyen kimsem yok.
Sonra ben hep kendimi başkalarının yanında ezik gibi hissediyorum. Bu sizlere komik gelebilir ama cidden bu hissin onune gecemiyorum biri Bi laf carpsa bana asla cevabını veremiyorum. Hemen elim ayağım titriyor sinirden. Cocuklar arıma cok kolay laf soz edip eleştiri biliyorlar. Oysa ben kimsenin cocuğuna kolay kolay bişey diyemem.
Yine Bi ornek, goruştuğum bir arkadaşım, yaşıt cocuklarımızda var. Hep o musaitse goruşuyoruz, musait değilse asla goruşmez asla kabul etmez. Yani nasıl anlatsam, musait değilim diye kapıdan bile geri cevirebilir. Ornek olarak verdim
Ama ben ole değilim musait olsamda olmasada her zaman insanlarla goruşmeye acığım. Ama gel gorku gozlerinde pul kadar değerim yok.

Biraz karışık oldu umarım anlatabilmisimdir. Goruşme mevzuları na takılmayın şimdi korona var zaten herkezden elimi ayağımı cektimde bir telefon edeni halimi soranım yok.