Herkese selamlar

Ben 15 gun once doğum yapmış yeni bir anneyim. Doğumum zamanından once bebeğimin gelişiminin durmasından dolayı acil sezaryene alınarak gercekleşti. Bu zamana kadar sorunsuz bir gebelik gecirdiğim icin hic hazırlıklı değildim ani doğuma, kendimi de normal doğuma hazırlamıştım. Aniden ameliyata alınınca bu durum psikolojimi cok etkiledi ilk gunlerde. Doğum yaptığım gun annem yanıma gelemedi yakın mesafede olmadığımız icin ertesi gun geldi. Hastanede sezaryenli halimle tum gece kendim baktım bebeğime. Annem yanıma geldikten 4-5 gun sonra babam rahatsızlandı annem apar topar geri dondu yeniden gelirim veya sen gelirsin diyerek, ama maalesef ertesi gun babamın covid testi pozitif cıktı ve hepsi karantinaya girdiler. Şuan babam halen rahatsız evde ama biraz ağır geciriyor maalesef.

Annem gelince biraz toparlamıştım iyiydim ama gittiğinden beri kendimi iyi hissetmiyorum. Yalnızım, uykusuzum, yorgunum aklımın ici benim değil sanki. Babamı da oğrendikten sonra hepten dağıldım. Anneme kardeşlerime de bulaşır mı onlara bişey olur mu korkusu da sardı icimi. Sutum guzel gelirken ağlamaktan azaldı. Herşeyi abartı ve hic gecmeyecek gibi hissediyorum bunun da farkındayım ama elimden bişey de gelmiyor. Eşimin de pandemiden dolayı doğum izinlerini iptal ettiler o da surekli yanımda kalamıyor ve de vardiyalı calışıyor bazen bazı gunler geceleri de evde değil.

Aslında bu konuyu neden actığımı tam olarak bende bilmiyorum ama konuşmak dertleşmek iyi gelir belki biraz diye duşundum. Gececek mi bu gunler gercekten, bu ruh halinden kurtulabilecek miyim? Bu yaşadığım basit bir ruh hali değişimi mi yoksa lohusalık depresyonuna mı girdim? Neden bu yalnızlık hissi hic gecmeyecekmiş gibi geliyor anlamıyorum