Erkek arkadaşım lise mezunu. Zamanında babası hasta olduğu icin eve kendisi calışıp bakmak durumundaydı. Universiteye gidecek ne imkan ne zaman bulabildi. Acık oğretimden okudu fakat ne yazık ki okuduğu bolumle ilgili bir işe giremedi. Ama hep calıştı, asla boş durmadı. Şu an kendisi kurye. Arabayla getir gotur yapıyor bir iş yerinde asgari ucret ile. Bende doğuda oğretmenim. Benim imkanlarım onun aksine daha iyiydi, babam hep en buyuk destekcim oldu. Hep calıştım cabaladım ve atanıp yerleştim. Şimdi tum cevrem ailem dahil erkek arkadaşımı kucuk goruyor. Hatta laf arasında sorulduğunda yaptığı işi soylemekten utanıyorlar. Denk olmadığımızı, onun parasının hicbir şeye yetmeyeceğini, benim maaşıma bakacağını ve kendini ezik hissedeceği icin bana cektireceklerini soyluyorlar. Bu soylemler beni inanılmaz yıpratıyor. Gerekli cevapları veriyorum fakat insanın elbette morali bozuluyor. Mesela ablam "benim eşim kurye olsa arkadaşlarıma soylemeye utanırım" dedi en son goruştuğumuzde. Abla bende senin gibi bu duşuncede olsam ben direkt kendimden utanırdım diye karşılık verince benimle kustu. Ailem hic istemiyor evlenmemizi. Siz neler duşunuyorsunuz? Ne yapmalıyım?