Mutluluğumu, mutsuzluğumu; her şeyimi ona anlatmak istiyorum. Moralim bozuk olduğunda bir tek onunla konuşmak iyi geliyor. O bana ilgi gosterdiğinde, aramız iyi olduğunda cok mutluyum; benimle konuşmadığı, aramızın kotu olduğu zamanlar bunalıma giriyorum. Hem surekli etrafında olmak icin cabalıyorum, hem de ilişkimiz bitsin bir daha hic goruşmeyelim diye durduk yere tartışma cıkarıyorum. Sonra da cok uzulup pişman oluyorum. Zaten ne kadar sorun cıkarsam da beni bırakmıyor. Her şeyim, tum duygu durumum ona bağlı. O mutluysa mutluyum; uzgunse uzgun. Hayatımda cok uzun zamandır biri yok. Bir iki kez flortum oldu ama kimseyle onun yanında olduğum kadar huzurlu, mutlu olamıyorum... Birlikteyken gun hic bitmesin istiyorum, yanından ayrılıp eve giderken icim oyle sıkılıyor ki...

Evimde pek mutlu değilim. Canımdan cok sevdiğim bir kardeşim var. Annem ve babamla cocukluğumdan beri aramız pek iyi olmadı. Cok kotu bir şey olmadıkca onlara derdimi, uzuntumu anlatmam. Anne-babamdan gormediğim kadar ilgi ve desteği ondan gordum.

Gecen yıl 1 sene suren terapim, psikoloğumun istifa etmesi nedeniyle sona erdi. Kimseye acamıyorum derdimi. Aşık mıyım ona yoksa yalnızlıktan mı bu hislerim? Nasıl kurtulurum bu durumdan... Ben sağlıklı duşunemiyorum artık. Belki sizlerden biraz destek bulabilirim... Hepinize sevgiler, sağlıklı gunler dilerim.