Uzun zamandır kendimi cok yorgun hissediyorum. Ama bu pandemi donemiyle ve mezun olup işe başlamamla daha da arttı. Stajyer olduğum icin duşuk bir maaşla (cok zor geciniyorum) calışıp sabahtan akşama kadar işle meşgulum. Ailem cok aşırı baskıcıdır o yuzden bu baskıdan kurtulmak kendi ayaklarımın uzerinde durmak icin tek eve cıktım. İşten gelip ev işleri yapıp dinleniyorum biraz sonra gun bitiyor hemen. Sabahları gene aynı durum...

Yetmezmiş gibi olum sayılarından ve ekonominin durumundan da bunaldım.

Artık insanlarla sohbet etmek icimden gelmiyor kimseye laf anlatasım gelmiyor. Sadece beni kendi halime bıraksınlar istiyorum. Universitedeyken bizim universitenin ucretsiz psikoloğu vardı ona gidiyodum ozguven problemim icin. Şimdi psikoloğa gidecek param da yok. Bu boyle nereye kadar gidecek bilmiyorum hayat cok karanlık geliyor bana. Geceleri uykumdan uyanıyorum sonra karanlığı gorunce icime bir sıkıntı oturuyor geri uyuyorum. Gun icinde de aklımda hep gelecek kaygısı var.

Bir erkek arkadaşım var hayatta beni en iyi anlayan beni gercekten tek mutlu eden o sanırım. Ailede huzursuz bir ortamda buyudum ben, hem zaten cok yargıladılar eleştirdiler beni butun hayatım boyunca. Hem de akrabalardan komşulardan hep uzak durup kendileri gibi beni de asosyalliğe suruklediler. Pandemiden once universite sosyal etkinliklere gidiyodum iyi geliyodu bana. Şimdi ise inanılmaz asosyalim ve dahası artık sosyalleşmek icimden bile gelmiyor iş arkadaşlarımın da coğunu aramızdaki statu farkından dolayı sevemiyorum ne de olsa bana iş veren/ ustum konumundalar ben stajyer olduğum icin.

Durumum bu. Kısacası tukendim ve ne yapacağımı bilemiyorum.