Merhabalar, aslında nereden başlayacağımı bilmiyorum. Buyuk bir utanc icerisindeyim ama kendi adıma değil. Utanıyorum cunku babamın bir başkası ile goruştuğunu fark ettim.
Bu olay tam gecen sene Mayıs sonu gibi ortaya cıktı. Ben babamın telefonunda Whatsapp goruşmesinde bir kadınla goruştuğunu (erkek ismi ile kaydetmiş) fark ettim. Sadece fotoğraflar vardı. Kadın tanıdığımız birisi, ikinci eş olmayı kabul etmiş bir başkasının kuması. Ama eşi ona bir ev acmış, eve nadiren geliyormuş ve kendinden yaşca buyuk birisiymiş. Ben tanımıyorum eşini sadece kadını tanıyorum. Babam kadının eşi ev ile ilgilenmediği icin bu aileye yardım ediyordu. Eşi bundan 2 sene kadar once kadını tamamen terk etti.(Babama gore sebebi bizim yaptığımız yardımlarmış ve adamın terk etmesinden vicdan azabı duyuyormuş.) Kadın bir yerlerde calışıyor, evini gecindiriyordu. Daha doğrusu boyle sanıyordum ama artık ona da şuphe duyuyorum.
Whatsapp konuşmalarında babam şahsa kendi fotoğrafını atmış, o şahıs kapalı olduğu halde acık fotoğrafını atmış, hatta ve hatta babam benim odul alırken cekilen bir fotoğrafımı bu şahsa gondermiş. Ben bunları gorduğumde annem ve kardeşim yanımdaydı bu yuzden o gun hicbir şey soylemeden biraz yorgunum diye odama cekildim. Ertesi gun babamı aldım ıssız bir yere goturup hepsinin hesabını sordum. Bu kadının eşi terk edince vicdan azabı cektiğini, sorumlusunun biz olduğunu, kadının ameliyat olduğunu ve calışamaz olduğunu sadece gıda yardımı yaptığını dile getirdi. Elbette inanmak istedim ve inandım. Fakat o gun bir daha boyle bir konu ile karşıma cıkmaması gerektiğini, eğer cok yardım yapmak istiyorsa annem ya da benim vasıtam ile yapması gerektiğini soyledim. Bunun dinen de ahlaken de doğru olmadığını, benim evli bir adama acık bir fotoğraf atmamın iyi bir niyet olup olmayacağını sordum. Beni destekledi ve bir daha destek olmayacağına soz verdi. Babam ameliyat oldu diyince ben de belediyenin kursları var klavyede yazmayı oğrensin masa başı bir işe girsin, işsizlik maaşı alsın, yardım kuruluşları var destek verirler diye tum iyi niyetimle oneriler sundum. Ama bir daha o kadın ile goruşurse hakkımı helal etmeyeceğimi soyledim.
Bundan uzunca bir sure sonra goruştuğunu gormedim, normal hayatımıza donduk. Şubat ayında bir ses duydum, telefonla goruşuyordu. Telefonda birisine "Gulum" dedi. Şok oldum tabii, annem icerideydi. Daha sonra gizli gizli telefonunu aldım Whatsapp'a girdim birisiyle goruşmuş ama tum mesajlar silinmiş. Numarayı aldım, kendi telefonuma kaydettim. Numara sahibinin profil fotoğrafında bir kalp vardı uzerinde de sadece sen yazıyordu. O gun telefon konuşmasında bir şeyler alacağını soyledi. Ben de tum gun peşine takılmaya karar verdim. Evden cıkıyordu, ben de geliyorum dedim ilk başta bi şey demedi gittim. Birkac işi vardı halletti geri eve geldik. Ama tum yolculuk boyunca bir arkadaşımın dayısının eşini ve cocuklarını aldatma hikayesini anlattım sadece sustu ve dinledi. Ben lanetler okudum, neden sessizsin dedim sen zaten lanet okuyorsun ne diyeyim de dedi.
O gun biraz rahatsızdı ve arkadaşına gideceğini soyledi. Seni boyle hasta hicbir yere bırakmam ya gitmeyeceksin ya da ben de geleceğim dedim. Arkadaşımın oğlu iğne yapacak dedi. Tamam araba kullanamazsın ben geliyorum dedim. Benimle inatlaştı, ben de Allah şahidim olsun ki seni bu evden yalnız cıkarmayacağım bugun dedim. Tamam gel gidelim bir uğrayayım beni bekliyor dedi gittik arkadaşına uğradı ben arabadayım. 5 dk kadar sonra geldi ben alınacakları almaya doğru gittim. Ne yapıyorsun dedi, e sen telefonda demedin mi bunlara ihtiyacın var mı gel alalım hadi dedim. O an anladı duyduğumu. O gun de bir suru şey soyledim, ağzımdan cıkanı kulağım duymadı. Daha sonra annemi ve kardeşimi asla uzmeyeceksin, haberleri olmayacak şimdilik dedim. Birkac gun sonra ben sinir krizleri gecirmeye başladım. İşten izin alıp cıkıp bilmediğim yollara, bilmediğim yerlere, ıssız yerlere gidip ağlayıp bağırıyordum. Yine oyle bir gun o şahsın evine gittim. Ama evine cıkıp da aşağılık bir bicimde davranmayı da kendime yediremedim. Aradım babamı, insin aşağıya iki cift kelam edeceğim dedim. Gerci inse de asla bir şey demezdim sanırım, ben onun kadar bayağı bir kadın olmak istemem. Oradan uzaklaş, kocası evini hala izletiyor arabayı orada gorurse beni de seni de oldururler dedi. Acıkcası olum cok cazip geldi o an bana. Yureğimdeki acı, yaşadığım utanc, omuzlarımdaki yuk o kadar ağırdı ki en guzel carenin olum olduğunu duşundum. Bu sefer de aklıma annem ve kardeşim geldi, onlar bana bir şey olsa ne yaparlar dedim ve evinden uzaklaştım.
Daha sonra da babamı aldım ve sadece ağlayıp cok ağır hakaretler ettim. O kadar ağır hakaretler ettim ki sadece sustu. Bir evladın babasına soyleyemeyeceği şeyler soyledim ama yureğim o kadar cok acıyordu ki ağzımdan cıkan hicbir şey bu acıyı hafifletmiyordu. Bu sırada terapi almaya başladım. Biraz iyi geldi terapi, biraz daha duzgun duşunmeye başladım. Babamı yeniden konuşmak icin cağırdım. İnsan babasına, ilk aşkına konduramıyor bunları. Konuşayım, onun ağzından dinleyeyim dedim. Dikkatlice anlattıklarını dinledim. Annemi aldatmadığını, o şahsa sadece yardım ettiğini soyledi, yeminler etti. Ben de ben sana aylar once eğer vicdani bir rahatsızlığın varsa benim ya da annemin vasıtası ile yardım et demedim mi dedim. Evet ama anneni uzmekten korktum dedi. Bunları oğrense benim annem hic uzulmeyecek mi dedim. Gun sonunda yeniden sozler verdi bana. Bir daha asla yardım etmeyeceğini, bizi uzmeyeceğini soyledi. Ben de o kadına tum iyi niyetimle, gercekten cocukları var ve yardıma ihtiyacı varsa diye (inanın ihtiyacı var mı bilmiyorum) bir yardım kuruluşuna başvurmayı duşundum. Bunun icin gerekli belgeleri istedim ve mesajımda kibar bir dille de ailemden uzak durması gerektiğini soyledim. Bu mesajı gordu ama cevap verme zahmetine bile girişmedi. Sen beni yanlış anlamışsın, duşunduğun gibi bir şey yok bile demedi. Neyse babam o gunden sonra bir daha yardım etmediğini soyledi. Daha bir ay kadar once beni cağırıp, benim vicdani bir rahatsızlığım vardı. Bu kadının eşi benim yaptığım yardımlar yuzunden bıraktı. Ama artık kadının kardeşine yardım edemeyeceğini iletmiş ve kadının kardeşi "Ne yardımı? Biz onu calışıyor biliyorduk." demiş. Kadın kardeşi vasıtası ile tum yardımların bedeli olarak arabamı onlara vereyim. Kazanıp biriktirebilirsem de elime para gectikce odeme yaparım demiş. Babam da bana bunu sordu ve ben şok oldum. Bu kadının arabası vardı ve ihtiyac sahibiydi. Bu nasıl bir celişki boyle? Arabası olup da (hem de en az 20 bin lira değerindeymiş) nasıl ihtiyac sahibi olabilir ki bir insan? Neyse o gun artık sinirlerim lacka olduğu ve aileme daha fazla zarar vermesini istemediğim icin başımın gozumun sadakası olsun, ondan gelen bir kuruşu bile istemem dedim. O gunden sonra hicbir şey gormedim, hicbir hareket hissetmedim. Babam bize karşı daha da ilgili oldu, anneme surekli karantina sonrasında sana şunu alalım, bunu alalım gibi ilgiyle yaklaşmaya başladı. Ben de yavaş yavaş yeniden guvenmeye başlamıştım. Ta ki bugune kadar. Babamın 2 hattı var, hepimiz biliriz bu hattı, gizli değil. Sanırım bugun ya da birkac gun once yeni bir telefon almış, bugun fark ettim. Bu kimin diye anneme sordum, baban diğer hattı icin aldı ama icinde SIM yok dedi. Bir bakayım nasıl bir şeymiş diye kurcalamaya başladım. Mesajlara girdim, sadece bir numara var. Mesaj atılmamış, yazılmamış ama taslak olarak duruyor. Yureğim ağzıma geldi, bu kimin numarası diye. Kendi telefonumda o şahsın numarası kayıtlı olduğu icin numaranın kime ait olduğunu teyit etmek istedim. Bir de ne goreyim gercekten o şahsa ait. Bir suru mesaj attım, sana inanmıştım diye. Evde değildi, aradı. Vallahi de billahi de ben sana yemin ettiğim gunden beri o şahısla goruşmuyorum. Bizim aramızda hic oyle bir şey de olmadı dedi. Ben inanmadım. Yureğim bir kordu, alev topu oldu. Neden mesajlar kısmında o şahsın numarası var bilmiyorum, acıklayayım bırak dedi izin vermedim. Ben artık bu yuku taşıyamıyorum. Hata yapanın ben, duzeltenin babam olması gerekirken rolleri neden değiştik bilmiyorum.
Her şeyi tum acıklığı ile anlatmaya calıştım. Biraz uzun, farkındayım ama yolumu aydınlatırsanız, onumu gormemi sağlarsanız cok mutlu olurum. Cunku ne yapacağım, nasıl hareket edeceğim hakkında en ufak bir fikrim yok. Okuduğunuz ve ilgilendiğiniz icin cok teşekkur ederim.