Daha yeni evliydik. 2 bucuk ay olmuştu henuz. 5 senelik beraberliğimiz vardı. Oyle de cok seviyorduk ki birbirimizi. Aslında ben hicbir zaman layık olamadım kocama. Sevgiliyken de hep kavga sorun cıkarırdım. Neyse bir kac gun once eşimle tartıştık. Gorumceler şuraya buraya gidiyor kaynana ile birlikte, bana bir kere gelmediler, beni sosyal medya hesaplarından silmişler gibi konulardı tartışma sebebimiz. Ne b*k yerlerse yesinler gibi bi laf ettim sinirlendi ki kendisi bana hak verip ne halleri varsa gorsunler diyen insandı. Zorla haklıyken haksız duruma duşmeyi başardım. Bilmiyorum belki de baştan beri haksızdım. Belki de gereksiz şeyleri takıp evliliğini mahvetme aşamasına surukleyen takıntılı bi aptalım. Ozur dilememi bekliyormuş o gun ettiğim laftan dolayı. Dilemem hakettiler dedim. Sonra tartışmaya başladık bildiğiniz tekme tokat kavga ettik ilk defa. Annemi aradı ben artık bıktım dedi bunu da goturun giderken boşanacak mıyız ne olursa olsun artık dedi. Ne soylediyse annem hepsinde ona hak verdi . . Oysa ki ben seviyordum eşimi. Ayrı kaldığımız şu 10 gunde bile benden soğumuş gibi geldi canım yandı. Ben sutten cıkmış ak kaşık değilim biliyorum. Hatta kendimi şuan dunyanın en berbat insanı gibi hissediyorum . Keşke butun bunlar bi ruya olsaydı. Herşeyi kendi ellerimle mahvettim . Kimsenin yuzune bakacak yuzum kalmadı. Olmek istiyorum gercekten . Hic kimse boyle birini kaybettiği icin uzulur mu?