Kizlar merhaba, hemen konuya girmek istiyorum.
Ben cocukluğumdan beri hep farklı şehirlerde yaşadım babamın işi sebebiyle, surekli okul değiştirdim bu yuzden iyi bir eğitim alamadım. İlkokulda sınıfın birincisi olmasam da calışkanların arasında yer alıyordum ama surekli taşındığınız icin başarım duştu ve toparlayamadım.
Universite sınavına iki kere girdim istediğim puanı alamadım. Acıktan onlisans bir bolum bitirdim. Kpss girdim iki kişi anca aldılar.
Boş durmayım bir bolum daha okuyim dedim onu da bitirdim o da aynı. Malum Turkiye şartları iki kişi anca alıyorlar o da 98 puanla.
Okurken bi kamu kurumunda staj yaptım beni beğendiler istersen partiye uye ol gel calış dediler "kamu kurumunda". Nasi yani derken o şekilde orda calışan cok "memur" varmış. Ben bileğimin hakkıyla gelirsem gelirim anca dedim.
Azalan umudum bununla birlikte bitmişti nerdeyse..
Neyse, okul bitti kpss ye girip cıkıyoruz o sıralar bı yandan bi yere girip calışiyim dedim. Ozel bir yerde satış danışmanlığı yaptım gunluk 11 saat, haftada bir gun 16 saat mesai, hic molasiz ve hep ayakta (oturmak yasak). 1 sene orda calıştım, cıktım.
Ozel sektor bitmişti benim icin olursa memurluk olurdu ama..
Orda calışırken eşimle tanistim 1 sene sonra evlenmeye karar verdik. Cok ikilemde kaldım bu surede memur olmak istiyordum ama bir taraftan hayatın manevi taşlarını da almak istiyordum. E her sene sınava gir olmadı bi daha gir olmadı derken (zaten calışmaktan da sogumustum) ve evlendim.
1 senelik evliyim. Kendisi memur, benim calışmamı istemiyor. Zaten bende artık calışmak istemiyorum.
Sadede gelecek olursak arkadaşlar..
Bazı anlar kafam cok karışıyor.
Mesela evde sıkılıyorum bazen bunaliyorum keşke calissaydim diyorum ote yandan calissaydim evin işi de var, bi takım rahatsızlıklarım var bazen evin işini bile zor yapiyorum cabuk yoruluyorum. Calissaydim bi de evin işi kaldiramazdim eşim zaten hic bir şeye elini surmez bana yardımcı olmazdı.
Cocuğum olsun istiyorum. Calissam cocuk nasıl olacaktı bakıcı tutmazdim annelere baktirmazdim o yıllar bir daha gelmeyecek cocuğumu kendim buyutmek isterdim belki de istifa ederdim.
Bunun gibi bazen hayatımdan memnunum ama bazen de keşke memur olabilseydim diyorum.
Hic bişey icin pişman değilim ama sebepsiz pişmanlıklar geliyor bazen.
Bazen cok kafam yoruluyor dusunmekten bazense akışına bırakıyorum.
Kendimi suclu hissediyorum peki neden?
Hep once iş sonra eş derdim..
Okudum iki diplomam var ama atanamadım. 3 kere denedim olmadı bende evlendim.
Evliliğin zor yanlarında keşke 10 kere deneseydim diyorum ama calışırken de calışmaktan bikmistim belki gunde 11 saat ayaktaesai yaptığım icin ama staj yaparken de memur gibiydim o zaman da bikiyodum.
Amannn ne bileyim. Sizce?