merhaba hanımlar
acıkcası bu bir dert mi ya da kime neye gore dert bilmiyorum ama artık cok daraldığımı hissediyorum bu konu yuzunden.
derdime gelecek olursak; 20 yaşındayım, şehirdışında universite okuyorum. ic anadolulu bir ailenin tek kız cocuğuyum 2 abim var. bu yaşıma kadar asla ozgurluğum olmadı. ozgurlukten kastım ne peki?
pandemi başlayalı 8 ay oldu, 8 aydır da evdeyiz malum. ben bu surecte ailem izin vermediği icin sadece 3 kez dışarı cıktım. avm, carşı gezmekten bahsetmiyorum. ciddi anlamda 3 kere dışarı cıkabildim. cunku cıkıp tek başıma yurumeme izin yok, arkadaşlarımla buluşmam yılda 1 kez ise 2 olmaz. erkek arkadaş zaten asla olamaz. arkadaştan bahsediyorum, kankam bile erkek olamaz. lisede erkek kankam var diye gunlerce hayatı zehir etti babam. okuldan almakla tehdit etti. neyse universite kazandım gondermek zorunda kaldı tabii ki kız yurduna ozel olanlara cunku kacta yurda girdiğimden haberdar olmalı, her akşam en az 2 saat telefonda konuşuyoruz. bir sevgilim oldu bugune kadar, gayet guzeldi her şey. ailem oğrenir diye korkumdan 1 yıldan fazla devam ettirmedim ve ayrıldım severken. 6 aydır bunun da acısını cekiyorum. abimlerle bile cıkamıyorum ya başka bir erkek gelirse yanımıza aman Allah korusun. bazen diyorum nabız yoklamak icin işte evlenmezsem ayrı eve cıkarım diye buna bile asla diyorlar.
peki nasıl bir baba? ilgili, seven, sarılan, sevgisini hep belli eden, hicbir şeyde gozumu bırakmayan, bir istediğim ikincisini demeden alınan bir baba. bir insanda nasıl boyle iki tezat karakter var anlamıyorum.. ben nasıl davranmalıyım, nasıl yumuşayacaklar. babamın beni mutlu etmek icin yaptıkları gozumun onune geliyor sonra bu baskısı.. nasıl duzelecek bu adamın huyu artık boğuluyor gibiyim
bu arada duzenleme yapayım elimden geldiğince tesetturluyum. kapanmam konusunda asla bir baskısı olmadı, istediğim tarz giyinirim. dinime elimden geldiğince bağlı olmaya calışırım.