Herkese merhaba. Size kucuk gelebilecek olan ama bende artık travma ve bağımlılık yaratan makyajdan bahsetmek istiyorum. Yıllar once lise son gibi makyaja başladım. Sadece şeffaf bir maskara ile.. yaş ilerledikce ay gozumun altını da kapatayım ay soluk duruyorum bir allık ruj da sureyim, biraz da aydınlatıcı, biraz far diye diye yuzumu tamamen makyaja alıştırmış bulundum. Oysa ki cildimde zerre kadar sivilce ve sorun yoktu, hicbir zaman da olmadı. Makyajsız halim artık cok ama cok cirkin gelmeye başladı gozume. Tamamen iki farklı insan gibi. Goz altı koyuluğum o kapatıcıları sure sure sanki daha da arttı, kapatıcı surmeden cıkmak imkansız hale geldi. Kaliteli şeyler kullansam bile şuan yuzum alerjiden gecilmeyecek durumda. Kortizonlu krem ve iğneler kullanıyorum doktor kontrolunde. Universitede cok sevdiğim bir erkek arkadaşım oldu. E makyaja alışmışım ya, gosteremiyorum makyajsız halimi soğuyacak da sevmeyecek artık diye. Yıllarca oyle devam ettim. Sonra bir gun inanılmaz hasta oldum, ailem uzakta olduğu icin beni alıp hastaneye goturmesini rica ettim. İlk o gun gordu makyajsız. O panikle endişeyle tabi bir şey demedi ama ertesi gun "ne kadar değiştiriyor makyaj seni, cok ama cok şaşırdım. Neden bunu kendine yapıyorsun ki? keşke saklamasaydın benden, tanıyamadım seni" dedi. Cok utandım, cok uzuldum. Cunku kocaman bir hayal kırıklığı yaşadı. Goz alışıyor o bir miktar kusursuzluğa, doğalı haliyle kotu geliyor. Hem bana hem cevremdekilere. O erkek arkadaşımla da kısa bir sure sonra başka bir sebeple ayrıldık. Belki de bu yuzden soğukluk girdi.

Okul oncesi oğretmeniyim. Okula makyajsız gittiğim gunler elbet oluyor. Oğretmen arkadaşlarım muhabbet arasında "maskara surseydin daha canlı dururdun canım, aa bak şu kapatıcı sana iyi gider yeni cıkmış, bugun hasta mısın cok solgun duruyorsun" gibi samimiyetsiz ifadelerde bulunuyorlar istisnasız. Kucuk bir yeğenim var. "teyze bugun neden cirkin olmuşsun ki " diyor bir şey surmediğimde. Ve ustelik şimdi nişanlıyım. Nişanlım da makyajsız gormedi. Bunca tepkinin uzerine daha da sakladım kendimi, cok korktum. Mart ayına nikah tarihi aldık. Hep makyajsız gormek istediğini her halimle seveceğini soyluyor ve şaşırıyor bu tavrıma haklı olarak. Ama cesaretim yok. Adam şok olacak. Cok guzel olduğumu soyluyor hep. Bunu iltifat olarak kabul edemiyorum ne zaman soylese cok uzuluyorum. Cunku guzel gorduğu şey bir tabaka. Tabi ki porselen makyaj yapmıyorum ama yadsınamayacak kadar değiştiriyor makyaj insanı. Yıllar boyunca pahalı kremler, maskeler, serumlar cilt bakımları, maskaralar, kapatıcılar, makyaj ıvır zıvırları derken inanılmaz yoruldum ruhen. Kendime yabancılaştım.

İnstagramda gorduğum profillerde beni etkiledi, herkes kusursuz gozukmeye başladı gozume. Ceylan iri gozler, mis gibi ciltler, aydınlık goz altları, sutun gibi fizikler, incecik beller, dolgun dudaklar, makyajsız bile dupduru yuzler.. Guzellik algım bile değişti. Şimdi en buyuk korkum ben evlenince ne yapacağım? ona yaşatacağım hayal kırıklığıyla ya beni artık sevmezse,soğursa. Gercekten psikolojim bu konuda hic iyi değil. Fikirleriniz ve tecrubeleriniz benim icin cok ama cok onemli. Belki sizlerde bir zamanlar boyle duşuncelerde olmuşsunuzdur ve aşmışsınızdır, bilemiyorum. Fikirlerinizi cok merak ediyorum.