Cok sevdiğim bir sozle başlıyorum yazıya.
ALIME SORMUŞLAR NE BILIRSIN DIYE, HADDIMI BILIRIM DEMIS.
Son zamanlarda cevremde haddini bilmeden soru soran, beni ilgilendirir mi diye duşunmeyen cok insan olduğunu farkettim.
Yakın zamanda ailemin yanına geldim. Rahatsız olduğum bir konuda gayet net şekilde dile getiriyorum. Yapmalarını istemediğim bir konuda uyarıyorum. Bazı ısrarlarına karşı "ısrar etmeyin, kac kez soyleyeceğim daha istemiyorum " diye cıkışabiliyorum. Ya da onlar biliyor benim sınırlarımı. Yeri geliyor sinirlenip bagirdigim ya da tersledigim bile oluyor.
Ama bu durum sevgilimin ailesi olunca boyle olmuyor. Bir arkadaşım olunca olmuyor. En nefret ettiğim şeyleri bile yapsalar ses cıkaramadığım zamanlar oluyor. Onları kırma duşuncesi de değil aslında ama neden bilmiyorum.
En basit bir ornek vereyim. Gecen bayram sevgilimin bir akrabasıyla aynı ortamda bulunmak zorunda kaldık. Kadın başladı konuşmaya. Cok uzatmayın, seni gecen gorduğumde daha zayıftın şimdi bayağı (elini şişman hareketi yaparak) yani tam evlenilecek zaman. Aslında hic beklemeyin yani hatta git kaynananla otur cocuk yap cocuğun olunca oyalanirsin ve daha neler neler... (Sevgilim okuyor) Bu benim tanıdığım olsa ağzına yapistirirdim lafı. Ama sevgilimin tarafından birisi olunca yok istemiyoruz oyle deyip konuyu kapattım. Ama bu benim tarzım değil eğer karşımdaki haddini aşıyorsa ağzının payını vermeliyim.
Durum boyle olunca kişiliğimi sorgulamaya başladım. Sonra aileme haksızlık ettiğimi duşunmeye başladım. Dedim elin kadınına adamına birşey demiyorum neden sevdiklerime acımasızlık?
Tabiri caizse icim kaynıyor cevap verip terslemek istiyorum ( boyle insanlara hic acımam yok malesef ) Ama o an cesaret mi gelmiyor bilmiyorum.
Annesiyle de boyle sorunları cok yaşıyorum ama bu kaynana gelin sorunu değil.
Aslında rahatsız olduğum şey ben baskın karakterli, konuştuğumda karşımdakine gerekli mesajı verip susturabilen bir insanım. Yonetilmeyi sevmiyorum. Kararlarımın sorgulanması hoşuma gitmiyor. Belirli bir yasa gelmişim. Bu hayatı hatalarıyla birlikte bir şekilde yaşayacağım. Kararlarım ben ilgilendirir.
Ufak bir olay daha anlatayım. Sevgilimin ablası var iki kardesler. Bir gun bana sen ailemizin hakkına giriyorsun biz her akşamailecek yemek yerdik artık kardeşim seninle dışarda olunca o eksik kalıyor sen ailemizin hakkına giriyorsun dedi bastıra bastıra. Boyle ağzım acık kaldım resmen. Yani ne denilebilir ki? Ne sacmalıyorsun? Ne haddine? Orda o an sevgilimi cağırıp bak ablan ne diyor cevabını ver bir daha bana boyle şeyler konuşma demek geldi. Ama yine cesaret edemedim. Yapı gereği sertim biraz insanlari (hadsiz) cat diye susturup devam etmek istiyorum yoluma.
Bu konuyu nasıl aşabilirim? Verecek cevabim var, susturabilirim ama o an birşey oluyor. Siz nasıl davranıyorsunuz haddini aşan, sınırlarınızı ciğneyen insanlara karşı? Ben nasıl yenebilirim bu duyguları yani o an canımı sıktığı an neyi duşunup icimdekileri dokebilirim? Bu yazdıklarım tamamen benimle ilgili bu arada. Karşımdaki kim olursa olsun artık uzulen icine atan kişi ben olmak istemiyorum. Insanlar duşunsun bunu diyemem dersem kızar tepki verir diye. Arkadaşım da hep boyle yapıyor. Anlatıyor mesela birisi yanında bayan demiş. Hemen tepki verdim benim yanında bayan kelimesini kullanma, kadın demek bu kadar mı zor yahu diye cıkışmış. Ben ne duşuncem o duşunsun diyor ve etrafındaki herkes gercekten birşey sormaya ozel hayatına girmeye korkuyor.
Lafı uzattım biraz ic dokme dertleşme oldu.
Bu durumu nasıl aşacağım, siz nasıl davranıyorsunuz bu tarz insanlara karşı cevaplarınız icin şimdiden teşekkurler.