daha iki sene once etrafimda gorduğum duyduğum mutsuz kadinlardan biiride ben oldum sanirim.Her sey o kadar hizli geliştiki 1 sene olmadan evlendik ama simdi duşunuyorum da ne cok acele bi karar.Burda bazen kultur farkliliklarindan bahsediyoruzya evet bazen gercekten sıkıntılar doğurabiliyor.Biz cok farkli sehirlerde farkli ailelerde dunyaya gelmis iki insaniz ama hayat bizi ayni evde birlestirdi nurtopu gibi bebegimizle.Ve evlendikten sonra kendimi bi kapana sikismis gibi hissediyorum.Cok yorucu ve uzun saatleri olan bir isi var duşunun ki pazar gunleri bile yalniz olabiliyorum bebegin sorumluluğu tek basima zaten ustumde oyle yoruluyorum ki.Aksam eve geldi diyelim zaten 9 da gelir yemek falan derken kendinden gecer bazen sohbet bile duzgun edemeyiz zaten yapi olarakta cok konusan biri degil.Şoyle oturupta yuksek sesle kahkaha attigimiz sayılıdir.O kadar monotonki her sey.Sanki buraya ait degilmisim gibi sanki her sey bambaska olmalıydi bir soz vardi yillar once okumustum "birini bulmak kolay asıl zor olan birbirinizi bulmaktır" ben birbirimizi buldugumuzu duşunmuyorum.Bazen pskolojik siddet goruyorum şoyle yapma bu neden burda o niye oyle canim iyce burnuma geliyor.Kafasi bazen nasil calisiyo anlamıyorum kusa taksaniz ters ucar.Fevri cikislari sonrada benim konuşmam oylr deyip hakli cikislari ..Cok mutsuz ve yalniz hissediyorum kendimi 25 yasindA daha farkli olmalıydı her sey.Uzun yazdim hakkınızı helal edin