Uzun zamandır ic dokmeli konu acmıyordum, hemen acığı kapatayım kızlar
Bu aralar, bir yığın kaygı, duşunce icimi kemiriyor resmen. Yaşım 27 oldu gectiğimiz aylarda. Elde var sıfır. Bir universite okudum ama hic istemediğim bir bolumdu ve iş de bulamadım, hep parca boluk işlerde calıştım bir şekilde. Calışmayı da cok sevdim, şimdi evde oturmak zoruma gidiyor biraz. Okurken dahi part işlerde calıştım, izin gunlerimde dahi işe giden bir tiptim. Neyse.
Şimdi ikinci universitemi okuyorum, bayıla bayıla. İstediğim bir bolumdu. Gecen haberlerde sağlık atamaları hakkında cıkan sıkıntılı haberlere aile icinde "anka yine işsiz kaldı" diye şaka yapılınca icim cok burkuldu benim ya. Bir an omuzlarım duştu resmen, gozlerim doldu. "Ben hayatım boyunca boyle aile evinde, kardeşimin ranzasında mı yatacağım?" şimdi diye duşunmeye başladım.
Bir suru hayalim var ama gercekleştiremiyorum. Kendi kendime dil oğrenmeye calışıyorum ucretsiz uygulamalardan, resim yeteneğimi geliştirmeye calışıyorum videolardan falan. Bir yandan da okulum devam ediyor, notlarıma bile sevinemiyorum bu gelecek kaygılarımdan.
Yaşım beni urkutmeye başladı. 27 yaş krizi gercek galiba, sanki kariyerim olmayacak, hayallerim olmayacak gibi hisle doluyor icim.

Panikten kendimi tuketiyorum bazen.
Ulkenin durumu, iş durumu beni aşırı uzuyor. Gecen gun Almanya'da yaşayan bir Turk şahsın roportajını okuyunca iyice icime icime coktum. 15 yaşındaki cocuğu bir cok ulke gormuş. En buyuk hayalim yeni insanlar, yeni ulkeler gormek ama bu gidişle sonumuz yine titanic gibi.

Oyle işte. Yazdım rahatladım.