Selam,
Şu an hayatımı tam oturtamadığım bir surecteyim, sınavlara hazırlanıyorum o konuda kendimi başarısız hissettiğim yetmiyormuş gibi bir de arkadaşlarımla da işler pek yolunda gitmiyor, aşk hayatım zaten kotu. Flortler ilişkiye donmuyor, donen yurumuyor ben kendimi sorguluyorum, bir yandan hayatımı toplamaya calışıyorum.
Yaş oldu 27, arkadaşlarım birer birer evleniyor ya da ciddi ilişkileri var.
Evlenenler zaten hic şaşmıyor, anında değişip ozel hayatımı eleştirmeye başlıyorlar. Bazen arkadaşlarımı tanıyamıyorum ya bu mu benim kac senelik arkadaşım, dostum diyorum. İnanamıyorum bazen hareketlerine
Mesela cok cok samimi kac yıllık arkadaşım, bana birini onerdi. Onerirken de senden bi iş cıkmayacak ben el atayım dedi neyse ben bu cumlenin ustune duşunmedim beni cok iyi tanıdığı icin bir bildiği vardır dedim hic onyargılı davranmadım tamam dedim tanıştım.
Sonrasında o elektriği yakalayamadım ve goruşmeyi kestim ama arkadaşım hep beni sucladı. Bu konudaki ısrarı da bitmedi ve o konu uzerinden beni kendi ilişkilerimle vurdu.
Sonra muhabbet birilerini onermeye gelince, istemiyorum artık kendim tanıyıp aşık olmak istiyorum dedim. Bana bu saatten sonra artık o işler zor ancak birisinin onerisiyle olur yaş ilerledi dedi. Ben sevgilimden ayrıldıktan cok uzgunum yıkılmışım bana o haldeyken bile senin bulduklarını da gorduk dedi.(?) Şey gibi davranıyor bana ben salağım doğru insanları bulamıyorum, o buluyor onu da beğenmiyorum.
Devamlı ne olacak bu halin, gercekten evlenmeyi duşunuyor musun ya sen? Bırak hadi geceleri hala onu duşunup ağlıyorsun tabi falan diyordu. Velev ki ağlıyorum dost insana bunu soyler mi ya? İş uzerine hayallerim konusunda da ayrı yaraladı orası bambaşka bir konu. Neyse artık goruşmuyorum ama ister istemez yaralandım,şimdi başka birisi bana birini onerdiğinde belki sacma gelecek ama onun sozleri aklıma geliyor ağlamaya başlıyorum. Yok bu yaştan sonra aşık olmak zormuş da bilmem ne.
Cok uzdu beni, soyledikleri. Hala mutsuzum, elimde değil hep onun dedikleri aklıma geliyor. Ben ona daima destek oldum onun bana bu yaptıklarını sindiremiyorum resmen.
Bir de sınırları keskin bir insanım. Şimdi kimse hayatıma mudahale edemesin diye icimi de acamıyorum.
Boyle densiz densiz konuşan bir kac kişiyi de hayatımdan cıkardım. Lafımı esirgemem ama kimseye bir şey demeden şak diye kesiyorum iletişimi orası da doğru mu tartışılır. Kime neyi anlatıyorum ben diyorum.
Ve kendimi de sorguluyorum ya diyorum ne yapıyorum da bu insanlar kendilerinde bana bunları soyleyecek haddi buluyor.
İş, aşk, sorumluluklar, para, gencliğin boşa gidiyor hissi derken 27 yaş depresyonu gercekmiş.
Dostlar da başkalaşıp gidiyor hayatımdan, ne diyeyim uzuluyorum.