Nereden başlasam bilmiyorum, beynim bomboş sanki. 3,5 yıllık evliyim. Eşimle pandemi suresinde surekli tartışır olduk. Ben ne desem batıyormuş ona. 2 yaşındaki cocuğum bile biz tartışınca sessiz kalıp bizi izliyor. Cok uzuluyorum, onun yanında yapma etkileniyor diyorum ama devam ediyor. Aileme birşey anlatamıyorum, aslında anlayacak konuşacak kimsem yok. İcime ata ata bunaldım. Ben cok programlı bir anneymişim. Benim tek varlığım o ve iyi bakmaya calışıyorum. Kotu bir anne miyim diye sorgular oldum. Evin butun işi uzerimde, hicbirşey yapmaz. Ben ev işinden cocuktan akşama kadar perişan oluyorum herkes gibi. Bu tartışmalar iyice bitirdi beni. Cocuk doğunca işi bıraktım. İşim yok, ailemle yaşayamam, yapamam. Cıkmaza girdim iyice. Olsem cocuğum ne olacak diyorum, bu da cozum değil.
eşim ayda 5-6 gun calışıyor bu pandemide. Ama maddi olarak iyi kazanıyor. Yani sorun onun evde olması. Onceden beni sevdiğini bilirdim, ama artık nefretle bakıyor bana. Beni sev istiyorum sadece dedim, umursamadı. Ben onun ikinci eşiyim. O benim ilk. Onun eski eşine olan sevgisini bilirdim, anlatırdı. Ama beni oyle sevmedi hic. Ben cok buyuk hata ettim evlenmekle. Ne yapacağım bilmiyorum. Ağlayarak yazıyorum. Konuyu toparlayamadıysam ozur dilerim... gercekten cok kotuyum ben.. boyle yaşanır mı?..