Covidden dolayı ailemi goremiyorum yaklaşık 6 aydır. Kendi bulunduğum şehirdeki kimseyle de goruşemiyorum herkes gibi. Buraya kadar hepimizin aynı zaten.
Sorun her gun aynı rutini yapmaktan bunaldım. Uğraşlar bulmaya calışıyorum ama artık hevesimde kalmadı. Ot gibi yaşıyorum kalk temizlik yemek camaşır bulaşık bitti git yat şeklinde otomatiğe bağlamış durumdayım.
Eşimde bu konuda hic destek değil. Zaten asıl sorun da bu nokta da başlıyor. Temiz bi adamdı ama son zamanlar biraz pasaklılaştı. Ben wc ve banyoyu ıslak sevmem defalarca da uyarırım ıslatma yerleri diye bi abdest alır tum yerler ıslak kıl tuy icinde arkasına da donup bakmaz. Bende tiksiniyorum surekli yıkamaktan da bıktım artık ya hizmetci gibi ne oyle e bu sefer tuvaletimi tutuyorum girmemek icin son ana kadar sonra hemen bir dkda hızlı hızlı cıkıyorum sanki her yerim pis olmuş gibi nefret bir surat ifadesi ile. Boyle sacma sapan bi psikoloji yaşıyorum resmen. Kabuklu yemişleri yer evin heryerinde ya cekirdek ya kestane kabuğu yada elma armut cekirdeği falan bulurum. Yer koltuğun kenarına parkenin uzerine bırakır gider. Bin kere soyluyorum son zamanlar soylediğim fayda etmediği gibi bide terbiyesiz ses yukseltiyor. Tahammul sınırım kalmadı artık surekli ağzımı bozuyorum resmen kufur değil ama hakaret ediyorum. Hakaret ettiğim icin pişman değilim onun bana uyguladığı psikolojik şiddet hakaretten beter zaten. Ama ben artık kalem duşse kalemi kırmak istiyorum oyle bi tahammulsuzluk seviyesine ulaştım. Uzun zamandır ağlayamazdım herşeye ağlıyorum. Eşim surekli bağıran biri olmaya başladı işi konusunda cok kritik bir donem yaşıyor stresi maksimumda anlamaya calışıyorum ama benim artık yuzune bile tahammulum kalmadı sesini dahi duymak istemiyorum o derece koptu artık. Bencillikleri terbiyesizlikleri beni aşırı yıprattı son bir aydır.
Bebek tedavisi goruyorum 1.5 yıldır. Tekrar olumsuz sonuc alınca psikolojik olarak cokuntu yaşadım, covidden dolayı asosyallik aile ozlemi, evin yuku, eşimin yaptıkları derken kendimi iyi hissetmiyorum artık. Bazen tabaklardan bardaklardan cıkarıyorum sinirimi ama kesmiyor. Eşyama kıymet veren biriyim oysaki hani sinirle kırmak cozum değil ama rahatlamak istiyorum kırıyorum kırınca yine kendim topluyorum daha da sinir oluyorum. Ellerim titriyor kaşım gozum seğeriyor artık sinirden. Ay bilmiyorum cok bunaldım konuşmaya ihtiyacım var.

Edit: Son bir aydır olduğun icin bu sorunlar bebek istemeye emin misin diye sormayın. Cunku konu bebek isteyip istememek değil. Zaten bu konuda olumsuz sonuc aldım yeterince kalbim buruk ve kırgın konuşmak istemiyorum.