Hatirlayanlar vardir gecen bi post acmistim.yaklasik 3 hafta once kurtaj oldum .unutamiyorum aklimdan hic cikmiyor cok pismanim Allahim nasil gececek bu acı gozyaslarim dinmiyor.surekli bebekle ilgili kurtajla ilgili yazilar okuyorum.kafam dagilsin diye temizlik yapiyorum temizlik yaparken bile aklimda hic cikmiyor bugun sabah midem bulandi acaba duruyor mu bebegim dusuncesi gelince mutlu oluyorum halbiki doktor ultrasonla bakti rahime tertemiz dedi hayattan umidi kesmis durumdayim tam iyi olmaya calisirken kurtaj geliyor aklima diyorum sen cok kotu bisey yaptin.artik zaten mutlu olamayacaksin.yedigim yemek degil resmen zehir yiyorum sanki cok cok kotu evlat acisi cekiyorum kendimden utaniyorum.dun SMA hastalari bebekleri gordum tv de .agladim diyorum sen kotu bi annesin sahip cikamadin bebegine kotu bi insansin insanlar evlatlari yasasin diye cirpiniyor sen ise evladini kendi elinle aldirdin unutkanliklarim cok var kizimin kiyafetlerini degistirdim gecen gun kirli sepetine atacagima cope atttim ocaga yag koydum yemek icin az daha yaniyormus tesadufen mutfaga girince farkkettim hep kurtaj gununu dusunuyorum kafamdaki sarhosluk uyusukluk hissi hala oyleyim ama biraz daha iyim zihin olarak.psikologa henuz gitmedim kucuk bi yerde oturuyorum ve de devlet hastanesine gelecek olan doktoru bekliyorum.dua kismina gelince dua ediyorim fakat rabbim beni niye affetsin ki diyorim sanki evimden bi kisi eksilmis gibi kizmiydi erkek miydi neydi kime benziyor du bilmiyorum ama muthis bi tanima hissi sanki yillardir benleymis de gitmis gibi ozluyorum onu benim kucuk hashas tanemmmm
Nasil kiydim ben sana