Riskli gecen bir hamilelik, sıkıntılı doğum, doğum sonrası yaşanan sağlık sorunları tam toparlandık derken korona ve eve hapsoluş... kendimi kafeste cırpınan bir kuş gibi hissediyor oraya buraya carpıyorum ama cıkamıyorum. Yakın zamanda da babamı kaybettim coken psikolojim iyice coktu. Gunlerim birbirinin aynısı robotlaştım sanki zekamda azalmaya başladı beynimi cok kullanmaya gerek olmadığı icin. Herşeyi unutuyorum bir okuduğumu bazen anlamayıp tekrar okuyorum. İzlediğimi anlamayıp tekrar geri sarıyorum kafam cok bulanık. Patlayacak gibiyim icim sıkılıyor. Artık ağlamakta rahatlatmıyor nefesim daralıyor ağlarken. Kucuk oğlum var akşama kadar ikimiziz bazen geceleride calışıyor eşim yalnızım hep.

Eşim ev işlerine ve cocuk bakıma full destek ama manevi olarak beni cok anlamıyor. Cok kafana takıyorsun, duşunme, akışına bırak falan diyor ama zaten yapamıyorum sıkıntı orda yapabilsem yapacağım zaten. Dun akşam ağlama krizlerim geri gelince tamam istiyorsan gidelim kullan o hapları dedi. Bakış acısı belli. Sanki bir cıkış yolu yok hayatım bitmiş gibi hissediyorum. Spora yapmak istiyorum sitemizde spor salonu var ama inecek bir saat bulamıyorum cocuktan, gelip yanına duracak kimsem yok eşim hep işte o varken inmek istesem sonra yorulduğum icin gece yarısına kadar oğluma bakacak gucu bulamıyorum. Orgu ormeyi cok seviyorum oğlum yaptırmıyor tek başına oynamıyor yada elimdekileri almak icin ağlıyor. Kendimi mutlu hissedebilmek icin alanım ve zamanım yok gun planlı ama o gunun icinde ben ve isteklerime zaman yok. Ne annem ne eşim beni anlamıyor. Uzun oldu okuyacaklara teşekkurler