İyi akşamlar arkadaşlar.
Bir suredir,uzun yıllardan sonra ailemle birlikte yaşamaya başladım. .Sosyal hayatta iyi ,insanlarla gayet uyumlu olan ben ailemle cok uyumsuzum,kendimi değersiz hissediyorum.
İlk olarak ailem benden cok iş bekler.Babam suyunu bile kendisi almaz.Annem oğlene kadar uyur ,babam sabah erkenden beni uyandırır veya kız kardeşimi. Biz de dediklerini yapmadığımız zaman ayıp olacak ama kufur eder.Ben de otuz yaşındayım.Zoruma gidiyor . Her şey iş guc değil ki.Kitap okumak istiyorum.Film izlemek istiyorum. Ama inanın kimse sorumluluk sahibi değil.
Annem sorumluluk Sahibi olmayan yıllardan ve depresif bir kadın.Hep uyur.Annemin annesi de oyleymiş.Buyukbabam da annemler yuklenmiş.İnanın bu donguden korkuyorum.Evlenmek istemiyorum. Annemin En sık kullandığı soz; “siz yokken benim hic bir işim olmuyor.Siz buyudunuz dertleriniz buyudu.” Surekli her dediklerini yapmamız isteniyor.
Sanki ev bir kafe Mutlu ile kardeşi de garson.Kendiler de patron.
Sitem edince de tartışma cokuyor.Sular durulunca da vicdan azabı cekiyorum.