Cocukluğumdan beri her şeyi kafaya takardım. Hırsız korkusu, deprem korkusu vs. Geceleri sık sık uykum bolunurdu korkudan. Buyudukce en azindan uykularım bolunmemeye başladı fakat iyiye de gitmedim. Ailevi sorunlar, ice kapanık olmam vs. derken kendimi dipte buldum. Ailem iyidir aslında ama kendi aralarında sorunları vardı inatcilardi ben de arada kalırdım hep kavga cıkmasın diye cok fazla sesim cıkmazdı.
Potansiyeli olan bir cocuktum ama bu ruh hali yuzunden hic bir sey yapamaz oldum, kendi kendime karar bile veremez oldum, bu yuzden yanlış kararlar verdim iyice mutsuz oldum.
İstediğim şeyleri dile getirirdim bazen ama.en ufak olumsuz tepkide korkar vazgecerdim mesela yurtdisina cıkmak istedim ama nasil yapacaksın tek başına vs gibi soylemler yuzunden hep korktum yada mesela istediğim meslek var nasıl iş bulacaksın derlerdi korkardım hemen yine.
16 17 yaşındaydım tabi cok etkileniyorum insanların dediklerinden.
Erkek arkadasim olmadi o zamanlar cirkin ve sıkıcı olduğumu duşunmeye başladım.
Su an oyle duşunmuyorum ama bakıyorum gencligim gitmiş. Tam bir hayal kırıklığı olmuşum. hic bir sey yapamadan olup gitmekten cok korkuyorum.
Hic psikolojik destek almadim ailem gereksiz olduğunu soylerdi hep. Ama su an bile yataktan cıkamıyorum, hayati yaşamaya değer gormuyorum kalkip bir seyler yap demeyin cunku halim ve motivasyonum yok. kendime cok kızıyorum bu yaşa kadar niye ayağa kalkamadım diye.

Bu başlığı hem icimi dokmek hem de istanbul'da psikolog onerisi almak icin actım yeterli maddi durumum yok o yuzden nokta atışı ve iyi birini bulmam gerekiyor.

Uzun oldu tesekkurler okuyanlara n