Bunu yaşayan var mı hic, fikir alışverişi icin actım bu konuyu. Derdime derman olun diye değil de, aa bende de vardı, şunu fark ettim, şu şekilde duşundum gecti gibi gibi.

Ben ilişkilerimde biraz fake hissetmeye başladım. Sanki gercek bir iletişim kuramıyorum gibi geliyor kimseyle. Kucukluğumden beri herkes beni sevsin takıntım var. Ve mesela biriyle zıt duşersem cok strese giriyorum. Bu da bana ilişkilerimde kendim olamıyormuşum gibi hissettiriyor. Bir de mesela bir iletişim esnasında o kadar fazla kibar olmaya, sevecen olmaya, hicbir negatiflik hissettirmemeye kasıyorum ki istemdışı bir şekilde, o iletişimden keyif alamıyorum. Mesela biri bana derdini anlatsın sabaha kadar dinleyeyim cok severim. Ama bunun dışında dikkatimin surekli kendi uzerimde olmasından dolayı insanları cok da anlamadığımı, tanımadığımı fark ettim. Yaşadığım ulkede insanlar cok ice kapalı mesela. Fark ettim ki coğu arkadaşım dediğim insan hakkında hicbir şey bilmiyorum... Veya onlarla cidden gercek samimi bir ilişki kuramamışım.

Veya bazen gun sonunda eve geliyorum yorulmuşum. Hicbir mesajı cevaplamıyorum. Cok sevdiğim arkadaşlarım yazıyor WhatsApptan cevap verecek enerjiyi kendimde bulamıyorum. Cunku ilişkiler, en sevdiğim insanlarla bile olsa beni cok yoruyor. Mesela birine bir şey dedim 115 saat kafamda "acaba yanlış anladı mı, acaba kırıldı mı, acaba beni aptal ve patavatsız buldu mu?" soruları donuyor. Bu yuzden bazen salıyorum kendi kabuğuma cekiliyorum insanlarla ilişkimi kesiyorum. Genelde gun sonunda bu takıntılardan yorulmuş ve enerjisi cekilmiş bir şekilde yatağa giriyorum.

Mesela bazen cok iyi bildiğim konularda bile konuşmak istemiyorum. Mesela biri diyor ki "bu multecilere de ne cok yardım yaptılar". Şimdi ben bu konuda uzmanım, bircok yardımı bankalara bizzat ben ulaştırmışım, kac multeci hangi kurumdan kac TL yardım alıyor, yardımları kim fonluyor, kriterler neler, kac multecinin calışma izni var, cocuk işciliği hangi araştırmaya gore ne durumda... bunları biliyorum mesela. O an o insana argumanlarla gelebilirim, ikna edebilirim belki. Ama ağzımı acasım gelmiyor, cunku hassas bir konuda catışma olur. Cok iyi bildiğim şeyleri bile "belki, olabilir, cok da bilmiyorum ama..." gibi kelimelerle ifade ediyorum. Bu yuzden kimse gercek yuzumu bilmiyor gibi geliyor. Kardeşim bile gecenlerde "senin herhangi bir konuda gercek duşunceni anlamak cok zor" dedi. Ki kendisi en yakınımdır.

Yani boyle diyince iki yuzlunun tillahı, insanlar hakkında kotu kotu şeyler duşunup yuzlerine gulen, nabza gore şerbet veren biri gibi algılanıcam ama oyle de değil. Yani genelde insanlar hakkında kotu bir şey de duşunmuyorum. Ama sanki uzerime yapışmış karakterim bu yani. Yapmacıklık gibi de değil. Aklım o kadar cok "bu insan bana onay verdi mi acaba" konusunda oluyor ki yani o insanın kusurlarını duşunmuyorum bile. O insanı gercekten algılayamıyorum, gormuyorum tam olarak. Bazen de insanları gozumde idealize ediyorum.

Biriyle aram iyi de olsa icimde hep garip bir tedirginlik oluyor. Sanki o insan gercek yuzumu gorse beni sevmez gibi geliyor.

Boyle hisseden var mı aranızda? Ne yaptınız, nasıl ilerleme kaydettiniz? Ben zaten terapiye gidiyorum, son zamanlarda mesela kendi bedenimin dışına cıkıp insanlara dikkat etmeye başladım ve sanki biraz daha gercek ve spontan oldum. Mesela insanlara surekli sorular sormaya, onları tanımaya calışmaya başladım. Veya aklıma yine takıntılı bir duşunce geldiğinde onu bir sure askıya alıyorum. Meditasyon da bana cok yardımcı oluyor.