Merhaba KK'nın değerli hanımları. Yıllardır forumu takip ederim, bu sefer kendi derdimi yazmak icin geldim.

1,5 yıla yakın bir ilişkim var. İkimiz de cok şukur calışıyoruz kendi paramızı kazanıyoruz. Artık evlenmek istiyoruz. Fakat babam aramızdaki cok kucuk bir dini farklılıktan dolayı maalesef asla olmaz diyor. Ustelik babam bu konularda hassas biri de değil yani dindar biri değildir. Bu tarz konular yasak olduğu icin detayına girmek istemiyorum, yanlış anlamayın, sadece derdimin anlaşılması icin belirtiyorum umarım bir sorun olmaz. Babam cok kesin ve ciddi bir şekilde hayatta vermem kızımı diyor. Annem tanıştı cok sevdi ve destekliyor zaten boyle ayrımcılık da yapmaz ama maalesef babam yapıyor. Ustelik daha once hic boyle bir şey soylememişti, hic ayrım yapmamıştı. Aksine memleketlerimiz komşu olduğu icin hoşuna gider, yabancı gibi hissetmez diye duşunuyordum. İlk tepkisinde şok olmuştuk hic beklemiyorduk. Yaklaşık 4-5 aydır da durum boyle hala aynı hala inadından donmedi. Tanışmak bile istemiyor, adını dahi bilmiyor. Bu arada ben değil hep annem konuştu hala da o konuşuyor konuyu acıyor, ben orada olmuyorum cunku ben konuşunca boğazım duğumleniyor maalesef kitleniyorum ve daha once hic bu tarz bir konuşma yapmamıştık babamla. Uzun suredir kuskunum konuşmuyorum ama artık cok daraldı icim, uyuyamıyorum geceleri. Hicbir işe konsantre olamıyorum. İcim daralıyor hep, gozlerim doluyor boğazım duğumlezaten.. Koca insanlarız tabi kendi kararlarımızı kendimiz verebiliriz ama insan anne babasının gonlu olsun, onlar da mutlu olsun, ilerde kusluk olmasın istiyor.

Erkek arkadaşımla da sırf bu konular yuzunden surekli tartışıyoruz. Surekli benim bir şey yapamamamdan, babamı ikna edemememden ve tabi babamın hayır demesinden dolayı. Babam hicbir detay vermiyor, şundan şundan dolayı istemiyorum demiyor. Tek dediği hayatta vermem kızımı o kadar. Ben de ne yapayım nereden yuruyup ikna ederim bilmiyorum annem de bilmiyor. O da benim gibi babamın bu haline şok olmuştu hic beklemiyordu zaten.

İcimi dokmek biraz paylaşıp rahatlamak istedim, cunku doldum taşıyorum artık. Hayatım boyunca hicbir konuda bu kadar caresiz hissetmemiştim. Hep bir yolunu bulmuştum, hep dimdik durmuştum ama bu sefer hicbir şey bilmeyen kucuk bir cocuk gibi hissediyorum kendimi. Boyle bir durum yaşayan oldu mu? Sizce ne yapmalıyım fikriniz var mı? Okuduğunuz icin cok teşekkur ederim.