Merhaba arkadaşlar. O kadar doluyum ki hayata karşı ve paylaşabileceğim kimsem olmadığı icin sizlere anlatmak istedim. Bi kardeşiniz gibi gorup ona gore konuşmanızı isterim benimle.
benim 3 tane ablam, hasta yaşlı bi babam ve ablamın ağzının icine bakan cahil bi annem var. Annemin şimdiye kadar hic ustume duştuğunu hatırlamam zaten aramızda cok yaş farkı olduğu icin kuşak farkı da etkiliyor. Ablalarımın hepsi evli ve kendilerine gore hayatları var. Benim de evliliğe giden bi ilişkim var. İstemem nişanım olacak. Evimizden taşınıyoruz cunku annem ev alacak ablamın olduğu muhitte oturmak icin cok kotu bi eve geciyoruz başka bi muhite gitsek gayet normal herkesin evi gibi bi yere girebilirdik ama annem icin benim o evde misafir ağırlarken utanacağım sıkılacağım hic onemli değil. Ben nasıl gelin cıkacam bu evden? Bundan utanmam normal mi?
kafam o kadar dolu ki ne yapacağımı bilemiyorum. Annemin duşuncesizlikleri icin ona cok kızıyorum. Ablalarımın bana ablalık buyukluk yapmayıp hayatımı zorlaştırmalarına cok uzuluyorum. Her şey duzelecek mi sizce?