Merhabalar herkese.nasıl başlasam bilmiyorum.coook yalnızım.dertleşecek kimsem yok.var da yok gibi.kucukken annemi kayb ettim,7 ay once de babamı kayb ettim.bir abim var yurt dışında koptuk sayılır artık.aramaz sormaz hic.oysa kucukken aramız cok iyiydi.hic kavga etmezdik cok iyi anlaşırdık.biz ne ara bu hale geldik bilmiyorum.uvey annemi her gun arar nasıl olduğunu gormek icin ama beni bi kere aramadı babamı kayb ettiğimizden bu yana.cenazesine de gelemedi.ben yalnız kaldım.bazen uvey annemi ararken ve ya ben eşiyle konuşurken denk gelir bir iki kelam eder zorunlu o kadar.kuzenlerim var onlar destek olmaya calışdılar sağ olsunlar ama şimdi dertleşmek icin arasam geciştirirler.nasıl oldun diye soran yok.ama en ufak şeyde insanı cok guzel yargılarlar.uzak durmaya calışıyorum ben de.bu sefer de yalnızlıktan kafayı yiycem artık.cocuklarım var gun icinde onlarla ilgileniyorum bazen de onlara yetemediğimi duşunup uzuluyorum.cunku surekl mutsuz ve depresif ruh halindeyim.bazen insanlarla bağıra cağıra kavga edesim var beni neden anlamıyorsunuz diye.o zaman da kafayı yedi bu derler kesin.gun icinde telefonum nerdeyse calmaz.bir tek uvey annem arar o da yalnız kaldı bana sarmış durumda.ben napacağımı şaşırdım.daha cok icime kapandım.babamı ozluyorum cok,annemi de.keşke beni bu kadar erken bırakıp gitmeselerdi.cok ozledim.benim de annem babam yaşasaydı.kendimi kucuk cocuk gibi caresiz hiss ediyorum.