Herkese merhaba, evliliğimizden once 9 aylık bir ilişki yaşadık eşimle. Dış gorunuşunden ziyade bana olan davranışları, hayata karşı bakış acısı gibi pozitif halleri etkilemişti beni. Herşey cok iyi gidiyordu hatta itiraf etmeliyim bazen hata da arar olmuştum cunku bu kadar mı iyi biri cıkar bu kadar şanslı olabilir miyim ben diye soruyordum kendime. Neyse sonrasında evlendik, 9 aylık evliyiz şimdi fakat hicbir şey flort donemindeki gibi değil tabii olamaz onun da farkındayım. Fakat coğu zaman ufak tefek şeyler tartışmamız icin hep bahane oluyor. Hoşuna gideceğini duşunup akşama yemeğe ne istersin diye soruyorum bunu sorduğum icin sonrasında tartışıyoruz. Bir kez kıskanclık krizine girip kavga cıkarmıştı anlamsız yere. Alkol alıp hicbir sorun yokken asabileşiyor itiyor yanından beni. Ertesi gun konuyu konuştuğumuzda ben biraz boyleyim seninle alakası yok seni seviyorum diyor. Akşama kadar calışıp yoruluyor (bende calışıyorum tabii) bu psikolojisini bozuyor. Hayattan sıkıldığını yapmak istediklerini yapamadığını ama benimle ilgisi olmadığını soyluyor fakat beni de mutsuz ediyor. Bekarlık hayatını ozluyor. Onu hic bir zaman kısıtlamam. Sonucta herkesin evli de olsa kendine ait bir zamanları olmalı. Buna rağmen sanki ona baskı yapıyormuşum gibi mutsuzlaşıyor ve bunu surekli bana yansıtıyor. Bunları kendisine anlatıp beni de mutsuz ediyorsun dediğimde yapabileceğim birşey yok bunu duzeltemem diyor ama seni seviyorum diyor. 1 ay once duşuk yaptım dun bana hayatta en cok istediğim şey cocuk ama biz onu bile yapamadık dedi. O kadar kırıldım ki... Bu dongu mutemadiyen 2 ayda bir tekrarlanıyor. Yakınlarıma da yansıtmak istemiyorum uzmemek icin. Ne yapacağımı nasıl bir yol izlemem gerektiğini inanın artık şaşırdım coğu zaman icime kapanır oldum. Biraz uzun oldu ama okuduysanız
cok teşekkur ederim ve destek olabilirseniz cok sevinirim...