Evet donuyoruz dolaşıyoruz aynı noktaya geri donuyoruz. Gectiğimiz 10 yıl boyunca ailem hakkında hic iyi şeyler duşunemedim. Beni okulumdan alıp sevmediğim birinin koynuna soktular. Ben bu kaderi bu sene değiştirdim ve benim gibi biri icin cok buyuk bir adım attım. Evimi ayırıp cıktım gittim. Ailem tahmin ettiğim gibi başta kızıp bağırdı, azarladı vs. Sonra bana hak verdiler, sonra tekrar azarlama, kararımdan dondurme evresine girdiler. Uzunca bir suredir bana destek oluyorlardı. Benim ailem gibi insanlar icin bu buyuk bir ozveri. Cunku kulturleri, gelenekleri, yaşantıları ve cevreleri icin bu kabul edilebilir birşey değil. Buna rağmen bana destek vermelerine cok minnettarım, haklarını yiyemem. Ama bilin bakalım ne oldu? Ben karşı taraf ile yaşadığım cocuklarla ilgili bir tartışmadan sonra babamdan yardım isteme gafletinde bulundum. Babam da bu şahısla konuştu ve maalesef onun ustun ikna kabiliyetine yenik duştu. Ağlamış, zırlamış, ben sucluyum affetsin, bir daha asla onu uzmeyeceğim vs bir suru şey soylemiş. Bunu bana hep yapıyordu ama ailemle iletişiml halinde olmadıkları icin ben bu pişmanlık meselelerinden bahsetmiyordum. Eşşek sokasıca dilim yuzunden ona kendini aileme acıklama fırsatı verdim. Şimdi ailem diyor ki " e senin derdin hakaret huzurrsuzluk şu bu değil mi, artık yapmayacağım diyor kopek gibi pişman senin derdin ne de illa boşanıcam diye tutturdun?". Ben buna bir cevap veremiyorum. Kesinlikle barışma ihtimalim yok. Bir daha o adamla aynı yatağa giremem ama aileme karşı bir şey soylemem gerekiyor yoksa cok kotu bir konuma duşeceğim. 3 gundur babamı dinleyip dinleyip susup kapatıyorum. onun bu umudu, bu yalvarır tarzdaki ısrarı bir yandan sinirimi bozarken bir yandan uzuluyorum.

En buyuk kozları şu "adam bu kadar pişmanken bize soracaklar senin kızının derdi ne diye? Ne diyeceğiz? Hadi onceden şoyle kotu, boyle huysuz, boyle kibirli diyordun. Tum kibri inadı bırakmış kendini senin ayağına paspas ediyor, ne diye bu inadı surduruyorsun? Millet diyecek bunun başka bir derdi var( kastettiği şey başka biri). Bizim icin sorun değil ama insanların ağzı cuval değil ki buzelim" diyorlar. Ben buna bir cevap veremiyorum.

Aklımdan gecen "ben yaptıklarını unutup onunla aynı yatağa giremem, 28 yaşında bir kadın olarak bu kararı tek başıma alıyorum ve sonuna kadar arkasındayım". Ama boyle bir cevap beni dik başlı, isyanlar ve yuva bozan konumuna sokacak, o yuzden geciştirip telefonu kapatmakla yetiniyorum. Off ne zor bir mevzu. Bir an once boşanıp kurtulsam, 30a merdiven dayadığım şu omrumde hayatımın en onemli ve en şahsi kararı icin azarlanmak, acıklama yapmak zorunda kalmak cok zoruma gidiyor.