Merhaba arkadaşlar,

kayınvalidemle altlı ustlu oturuyorum. Gecen sene eşini kaybetti ve birkac aylığına memlekete dondu. Şimdi geri dondu ve donduğunden beri surekli yanına iniyoruz ve vakit geciriyoruz. Bu durumdan şikayetci olmaya başladım. İnatcı bir yapısı var. Evlenmeden once okadar hırpaladı ki kendini aynı binada oturmamız icin. Aynı mahallede olan dairelere baktığımızda bile ağlar durur “guvendiğim dağlara kar yağdı” diye sızlanırdı. Ben başından beri istemiyordum ama buyuk şehir olduğu icin ustteki daire cok musaitti maddi yonden. Kayınvalidem herşeye karışmayı sever biz ama buna pek musade etmedik. Mobilyayı bile kendi secmeye calışırdı, annem babam secimde pek karışmayınca oda karışamadı. Benimle cok samimi olmak istedi ben ama istemedim cunku ev meselesi yuzunden cok soğumuştum. Hergun irtibatta olmak istedi ve hergun telde gorusmek istedi. Catkapı gelmez cok şukur, oyle hizmette beklemez ama ben bu kadar samimiyeti boş buluyorum. Evimizde beğendiği şeylerin aynısını kendiside ister, porselen seti almış evime aynısını kendisinede almış. Almadan once goster ben begeniyim onaylayım dedigime rağmen almış bazen başkalarının komşularını, akrabalarını over onların gelinlerinin veya oğullarının yaptıgı iyilikleri anlatır uydurur, ayni şeyleri bizden beklediği icin. Bir kulagımdan girer bir kulagımdan cıkar, eskiden daha cok takardım. Kayınbabamla cok tartışırlardı ve bizide karıştırmaya calışırdı, biz kayınbabama iyi davranınca (ihtiyar, bakıma muhtac) bize trip atardı. Zaten direk miras peşine duştu olumunden sonra. Ben mesafemi koymuştum vefattan once, ilk başta cok arar konuşurdum sırf trip atmasın diye, sonra baktım sıkılıyorum aramaları azalttım. Yanınada haftada bir bazen iki inerdim, oda ayıp olmasın diye. Aslında bana karşı iyidi, bir ara kuslugumuz vardı, eşime herşeyi anlatıyormuşum dolduruşa getiriyormuşum tarzında şeyler dedikten sonra arayıp sormadım yani hic suyuna gitmedim oyle durumlarda. Trip attığında, laf soktuğunda hic birzaman pof poflamadım. Kayınbabamın olumunden sonra ve memleketten dondukten sonra tabiki surekli yanına gider olduk. Hergun yemeği beraber yeriz, arkadaş cevresi yok, sadece biz varız yanında. Obur iki oğlu uzaktalar, zamanında bilerek uzağa taşınmışlar eltilerimle pek arasıda yok, onlar pek gorusmuyor onunla. Vicdanım el vermiyor kadını yalnız bırakmaya ama gobek bağım varmış gibide surekli goruşmek istemiyorum. Ben fazla samimiyeti gereksiz buluyorum. Zaten elini versen kolunu koparır. Gecen annemlere gittik eşimle, annesi aramış yemeğe beklemiş galiba, biz annemlerdeyiz deyince telefonu yuzune kapatmış coğu şeyi bizden bekler, tatili bile memlekette gecirmemizi ister (yurt dışında kalıyoruz). Biz o memleketteyken ondan habersiz yaptık tatillerimizi yoksa buyuk kavgalar cıkardı (coronadan ve vefattan once tabiki). Kaynım iki gun memlekette yanında durup tatil yerine gidince eve almamış daha, 4 cocukla gecenin bir vakti otel ayarlamışlar donuşlerinde. Yani gel gitleri var anlayacağınız... bende vicdan yapıyorum haliyle yapayalnız diye...