Merhaba! 11 senelik evlilik ve 2 cocuktan sonra kpss ye hazırlanıp,34 yaşımdayken kadrolu olarak atandım. İşimi seviyorum,yıllardır hayalini kurduğum yerdeyim aslında,kendi mesleğimi yapıyorum. 1 sene olacak başlayalı. Ancak sorunlu bir cocukluk ve evlilikten midir bilmiyorum en ufak bir sorunda stres yapıyorum,uykularım kacıyor,ya yapamazsam ya beceremezsem korkusu,yoğum heyecan ve kalp carpıntısı,ellerde titreme... Hata yapmaktan fena halde korkuyorum. Her şeye rağmen yapıyorum,başarıyorum ama her yeni sorunda veya yeni gelişmede acaba demekten alamıyorum kendimi... Ya yapamazsam,ya aptal bir ezik gibi gorunursem... Ki bazen oyle gorunduğume eminim.İşimin başındaki akademisyen hoca tuhaf bir adam. Dengesi belli olmuyor. Bazen cok iyi,bazen de ters. Kendimi O'na karşı savunamıyorum,susuyorum hep Cocukken hep susturuldum cunku... Sus sen konuşma,sus cevap verme,sus sana b.k yemek duşer vs. Şimdi de cevap veremiyorum. Hoca Beni telefonla arağıdında mesela,kalbim carpıyor,ya dediğini anlamazsam, ya dediğini beceremezsem diye... Oysa ki birimi biz ikimiz kurduk.Ki ben meslekten 14 sene ayrı kaldım. Buna rağmen yapmaya calıştım ve yaptım da... Oyle ya da boyle! Oğrenciyken değil sınıfın,bolumun en gozde oğrencilerinden biriydim. Şu an herkes iyi gittiğimi soyluyor ama buna bir tek inanmıyorum. Korkularımı aşamıyorum. Yerimde olmak isteyen binlerce kişi olmasına rağmen,bir gun cat diye istifa etmeyi bile duşundum. Korkularım,endişelerim beni yıpratıyor, Uzun oldu kusura bakmayın lutfen ama ne olur bir cevap verin.