benim 6 yıllık bir ilişkim var evlenme teklifi aldım her şey guzel tıkırında ama son 2 yıldır okullarımız bitti memleketlere donduk ilişkimiz de mecburen uzak mesafe ilişkisine dondu. virus yuzunden 3 aydır da goruşemiyoruz. kıskanma guvensizlik gibi bi sorunum yok ama bu mesafelerle de başa cıkamamaya başladım. muhendisim yaşadığım şehirde tatmin edici bir iş bulamadım sanayi yok cunku en son calıştığım işten de ayrıldım asla tatmin etmiyordu. o şuan istanbulda ben aşırı kucuk bir şehirdeyim. istanbulda işe başlamayı duşundum ama pandemi doneminde cesaret edemedim. ingilizcem var fransızca oğreniyorum virus olmasa istanbulda iş bulmakta zorlanmayacağım aslında ama ozel sektorden de yoruldum. akademiye yonelmek ya da kpss calışmak gibi planlarım var. siz tebcurebeli kadınlardan 2 konuda fikir istiyorum birincisi erkek arkadaşım evlenince 2 yıl calışmana gerek yok diyor. kpss calış ya da yuksek lisans yap sonra ya memur olursun ya doktoraya başlarsın diyor. benim de aslında gelecekten beklentim bu yonde ama ben 2 yıl eve maddi katkı sağlamamayı kabullenemem gibi geliyor. hem calışıp hem yuksek lisans ve kpss de cok olurlu durmuyor. sizce ne yapmak mantıklı? ikinci de başlıkta da belirttiğim gibi mecburen farklı sehirlerdeyiz erkek arkadaşımla ama ben bu uzak mesafe olayını aşamıyorum cok zor geliyo mutsuz oluyorum ozluyorum bazen de sanki uzaklaşıyorum bunu nasıl aşabilirim ne yapabilirim.