bu bir ic dokuş.. bir ağıt.. bir haykırış..
ofiste ya hıckıra hıckıra ağlamaya başlayacağım ya da buraya yazıp bir nebze rahatlayacağım.

eşim 27 aydır işsiz. ilk zamanlar iş aradı bulamadı. sonra araya pandemi girdi zaten herkes işci cıkarıyor iş bulması imkansız hale geldi.
muhendis ayda 5 bine yakın geliri vardı. merhametli sevecen yıllardır beklediğim insana kavuşmuştum. bende calışıyorum turkiye şartlarına gore guzel bize yeten gecimimiz vardı. 6 ay bile surmedi bu sefamız işten cıkarıldı. iş yeriyle davalık oldu. beklediğimiz mahkeme surecimiz var.
27 aydır her gun bugun guzel haberler alacak mıyız diye beklediğimiz yıprandığımız tukendiğimiz birbirimizi tukettiğimiz 27 ay...

neyse evde cocuğu buyutur o arada da mahkemesi sonuclanır işe başlar oyle boyle idare ederiz dedik. 3 yaşında bana cok cok cok duşkun yavrum.. sabah yine ben işe giderken ağlamaya başladı, kucağımdan inmedi. cocuk cok ağlayınca eşim bağırmaya başladı, ben ağlamaya.. 10 dakika gec kalsak arayıp bulamasa burnumuzdan getiren mudur.. ustumu başımı parcalamak isteyip yeteeeerrr diye bağırmak isteyen ben..

tukendim cok tukendim. maddi zorluklar, cocuğumun evde her dakika bana yapışması.. biraz nefes almak istesem cizgi film acsam gel anne sende yanımda otur diyen tuvalette bile rahat vermeyen cocuğum. seviyorum cok seviyorum ama ben ben değilim artık. kendime ait bir hayatım yok. ya işteyim, ya evde yemek yapıyorum ya cocukla oyun oynuyorum..

ben yoruldum cok yoruldum ne olur gececek deyin ne olur biz de zorluklar yaşadık ama sonu guzel oldu deyin.. ben cok yıprandım ben bittim.

4 sene yalnız yaşadım maddi olarak yine aileme de yardım ederdim ama istediğimi yer icer giyerdim. şimdi sırtımda 2 kişinin daha sorumluluğu.. eve gider dizimi izler yemek yerdim, şimdi eve gidip hengamenin ortasına duşuyorum.. ben boyle hayal etmemiştim evliliğimi cocuğumu. avuclarımdan kayıp gitti sanki hayatım..

gececek deyin lutfen.. bizde bunları bunları atlattık deyin.. cok ihtiyacım var.