Evde durmak bana hep tembellik gibi gelmiştir. İşimi cok seviyorum. ( Memurum bu arada.)
Son zamanlarda aklımda tuhaf duşunceler var. Sakın yanlış anlaşılmasın kucumseme icin soylemiyorum. Ama etrafımda benim cektiğim zorlukları cekmemiş (yani sınavlar, ağır tempo, universite vs..) kadınlar var ve hayatları mukemmel gorunuyor. Onun cocuğu da aynı calışanın da aynı. Hatta bakıyorum evleri eşyaları daha iyi biz iki kişi calışıyoruz acaba bunu yesek mi diye duşunuyoruz masraf olmasın diye. Uzuluyorum boşuna mı okudum her sabah kalkıyorum evimden ayrılıyorum diyorum. Ben calışmasam ne yaparız bilmiyorum.
Bu aksam iyice moralim bozuldu sebebi şu,

Uniyi kazandığımda 2 senelik ilişkim vardı. Erkek arkadaşım beni cok severdi ailelerimiz birbirini tanırdı. Ben uniyi kazanınca sevgilim komplekse girdi acıkcası ben de cok yorulmuştum o ilişkiden. Yıllarca beni unutmadığını duydum bana bakacağını soyledi defalarca okumasan da olur dedi durumları da cok iyiydi zaten.
ama işim ondan onemliydi ve elin oğlunun eline bakamadım.
Yıllar gecti ben evlendim ve hayalini kurduğum bir yerde ev almak icin 20 25 yıl borc odiycez. Bu aksam duydum ki o cocuk da evleniyormuş ve daha evlenmeden o semtte ev almış cocuğa ailesi. Evlendiği kız ev hanımı. Zoruma gitti. Eşimi cok seviyorum. Ailesinin tek erkek cocuğu ve isteseler daire alacak gucteler ama bırakın ev almayı bizden kırpmaya bakıyorlar. Biz onlara yollayacakmışız sonra bize yardım edeceklermiş. Ben de kalsın dedim 50 bin verip sonra size ev aldık dedirtmemek icin. O kadar para verdikten sonra 50 de veririm. Kısacası soruyorum bazen niye?
Ne icin cocuğumu kreşlerde surundurucem, ne icindi her şey?
Zoruma gidiyor. Evlenip hemen anne olanlar, duşunmeden etmeden.
Ben surekli hesap yapiyorum hangi ay cocuğum doğarsa daha rahat olur borclar bitmiş olur diye. Bunun icin miydi emeklerim?