Herkese merhaba, 5 senedir aranızdayım aslında ama ilk defa kendimi cıkmazda, yalnız hissediyorum, birileriyle konuşmaya ihtiyacım var.
Hayalleri olan ve her zaman hayallerinin peşinde koşmuş bir insanım. Yine yapmak istediğim şeyler var ama eşim, ahh eşim! her zaman hevesimi kırıyor.

Hayat arkadaşım dediğim adamla ortalama 15 sene once tanıştık, aynı mahalledeydik. Cok guzel zamanlar yaşadık. Ve cok severek evlendik. Ama o evlendiğim adamla, şuan yaşadığım adam arasında dunyalar kadar fark var. Evliliğimizin 5. senesi, her zaman fedakarlık yapan taraf oldum, onu kendini duşunduğunden cok duşundum ama kaba, saba, iğrenc bir insana donuştu. Surekli ağzında kufur. Susmam, hayatta ezdirmem kendimi ama bana şiddete kadar gidiyor gozu donunce.
Kendime gectim 3 yaşındaki oğluma yaptığı kaba hareketlere, ilgisiz, sevgisizligine tahammul edemiyorum. En iyisini oğretip yaptırmaya calışıyorum oğluma, babasi benim tam tersim Hep kotu ornek oluyor.
Aslında oğretmenim ama oğlumla zaman gecirmek icin ara verdim, boyle bir durumda da yaşamak cok zoruma gidiyor.
Olmaması daha iyi diye duşunuyorum. Hayatımdan cıkartıp oğluma hem annelik, hem babalık mi yapmalı?
Babasız birakmamalı mı?