Herkese tekrar merhaba..
Belki onceki konumu bilenleriniz vardır nişana 3 gun kala ayrılmıştım 2 yıllık erkek arkadaşımla bana ve aileme yaptığı terbiyesizlikten dolayı.

Ustunden 1 ay gecti. Asla iletişime gecmiyorum, gecmem de. Sildim attım. Zaten derdim de o değil. Ben aptal gibi her şeyi kafamda planladığım durumlara gore ayarladığım ve ayrılığı hesaba katmadığım icin şuan boşluğa duşmuş hissediyorum. Pandeminin de etkisi var tabi malum evde olunca ve sosyal bir aktivite olmayınca insan surekli duşunuyor.

Gelecekle ilgili ne yapacağım bilmiyorum. Yaşım 29. Bazen diyorum ki işe girip ayrı eve cıkayım, kendi hayatımı kurayım. Bir guc doğuyor icime ‘yapabilirim ’ diyorum sonra bir an geliyor ki kendimi yine sorgularken buluyorum. Sanki bundan sonra hep mutsuz olacakmışım hissine kapılıyorum.

Diğer taraftan şimdiden benimle goruşmek isteyenler vs var ama bir şey hissetmiyorum sonucta daha 1 ay oldu ilişkim biteli. Ki ayrıldığım insan demeye bin şahit isteyen kişi coktan başka kadınlara yazdı bile. Ben de diyorum ki zaten yaşım kucuk değil tanışayım şans isteyenlerden biriyle ama icimden gelmiyor yahu. Ben istiyorum ki olacaksa bile kalbim atsın ‘iyi ki ’ diyeyim.

Yani cok karışığım.. depresyon mu yoksa sadece boşluk mu icimdeki cozemiyorum.. sadece dertleşmek istedim.. gec mi kaldım ben hayata..