Hanımlar merhaba daha onceki konularıma buradan bakabilirsiniz.
Kayınvalide
İcime sinmiyor

Oncelikle yazımın uzun olduğunu belirtmek isterim. Okuyan herkese de şimdiden teşekkur ederim. Bu yazım hem bir ic dokup hem bir cevap arama.
Şimdi ailemin yanına geldim ziyaret icin. Ama sanki donmemem gerekiyormuş gibi hissediyorum. Annemle ve babamla hissettiklerim hakkında konuştum. Hala yapıcı yaklaşıyorlar, boşanmak bu kadar kolay değil mantığındalar. Ama boşanıyorum desem de arkamda duracaklar. Ondan yana hic şuphem yok. Ama en buyuk sorunlarından biri de bu aslında. Boşanıp aile evine donmek istemiyorum. Evden ayrılalı neredeyse 10 sene oldu. 2 senedir de evliyim işte. Nasıl geri doner anne ve babamla yaşarım? Uzun sure yanyana olduğumuz zaman ciddi problemler cıkacak biliyorum. Gecmişte, kısa sureli aile ziyaretlerimde bile sorunlar yaşamışlığımız var. Şimdi girip de aynı evde yaşayamayız.
Artık eşimi sevmiyorum galiba. Ya da seviyorsam bile yaşanan onca şeyden sonra sevgimi unuttum. Sanki onun kok ailesindeki problemler, benim ailemi yıkıyor gibi hissediyorum.
Eşim evin sevilmeyen cocuğu ama bunu asla gormuyor. Bu zamana kadar hep kullanılmış. Onun bu durumu yuzunden ben de evin sevilmeyen, istenmeyen gelini oldum. Ustelik onun kok ailesini kendi ailemden once tuttum her zaman. Anne babam hep bunu tembihlemişti. Aman kızım biz seni biliyoruz, sen once o insanlara hurmeti eksik etme dediler. Ben de doğumda yaşanan olaylara kadar her şeye sustum, her şeyi yuttum. Şimdi cok pişmanım tabi. Bu kadar alttan almasaydım her şey şu an cok farklı olurdu. Resmen yuz verdik ayıya geldi s.ctı kafaya durumu oldu.
Şimdi eşim ailesinin gazında olduğu icin ben ondan cok soğudum. Evet, bu adam cok iyi bir baba oldu ama benim icin artık sadece bu kadar. Onu gormek istemiyorum. Konuşmak istiyorum ama sadece icindekileri kusmak icin. Ona cok sinirliyim. Evlenmeden once evine bile doğru durust gitmeyen adam aşırı aileci oldu. Evet benimde ailemle bağım evlendikten sonra kuvvetlendi. Ama benim ailem ona karşı aşırı iyiydi. Doğuma bile geldiklerinde buzluğa onun icin yemekler atıldı, sevdiği şeyler falan. Ev ile ilgili bir ihtiyacım olup da aileme bahsettiğimde anında o ihtiyacı kapamaya yonelik hareket ettiler. Evime her geldiklerinde yuzlerce liralık alışverişler yaptılar. Tuvalet fırcasına kadar babam duşunup aldı. Maddi anlamda cok zorluk cektiğimiz sureclerde hep destek oldular. Bu surecte onun ailesi ne yaptı peki. Cidden zor gunler gecirip, ekmek alacak paramız olmadığı bir zamanda annesi evine perdeler diktirdi. Ustelik tamamen keyfi bir şekilde. Ve maddi olarak ortak durumdaydık o zaman. Eşimdeydi tum maddi yuk. Bebek oldu ne bir hediye aldılar, ne de gelip yardımcı oldular. Annesi lafta doğumuna geldi. Kendi yediği tabağı, bardağı yıkayıp kenara cekildi. Kendine kahveler yapıp icer misiniz diye sorma ihtiyacı bile duymadı.
O kadar cok şey yaşandı ki olumsuz, şimdi en ufak şey bile aklıma geliyor. Ne yapmam lazım bilmiyorum. Susmakla olmuyor, susmasam her şey buyuyor. Ustelik 2,5 aylık bir bebek var ortada. Boşanmak bir secenek ama bunca zamandır birbirimize bağımlı olduğumuz icin cok zor olacak biliyorum. Mesela şu an bile evime donmek istiyorum.
Hatalarını gorse telafi eden bir insan. Ama gormuyor, gorecek gibi de durmuyor. Nereye kadar boyle gider bilmiyorum. Değişir mi duzelir mi bilmiyorum. Ben ne hata yapıyorum onu da bilmiyorum. Değiştirmek istediğim şey ne ondan bile emin değilim.
Bizim cift olarak direk ikimizle alakalı sorunumuz yok aslında. Evet cok hararetli bir ciftiz. Tartışmalarının coğu cift icin boşanma boyutudur hatta. Ama 6-7 senedir biz buna alıştık. İlişkimizin dinamiği bu şekilde. Ama 3. Kişiler yuzunden olan sorunları cozemiyoruz. Sanki hep ben haksızmışım gibi geliyor ona. Bana boyle hissettiriyor. Hep kok ailesi oncelikli. Onceden madden de onları onde tutuyordu. Şimdi bu sorun aşıldı.
Ben bunları nasıl cozeceğim. Boşanmak cok kolay, iki imza atmanıza bakıyor tum surec. Ama pes etmek de ihoşuma gitmiyor, yediremiyorum. O kadar zor sureclerden bugune geldik ki. Bırakmak zor geliyor. Dediğim gibi ekmek alıcak paramız yokken aylık 15-20 bin gelirimiz olacak durumlara geldik. Arabamızı aldık, borclarımızı ciddi anlamda kapattık. Evlendik, harika bir yerde gayet luks bir duğun yaptık. Ceşitli yatırımlar yapmaya başladık vs. Benim ailemin geri odemeli destekleri dışında her şeyi kendimiz yaptık. Sevgiliyken beraber kurduk işi. Sıfırdan bugunlere geldik. Ben şimdi bunca zorluktan sonra nasıl bırakıp gideceğim bilmiyorum.
Ne yapmalıyım hanımlar, birileri bana cıkar yol gostersin. Ben artık duşunmekten kafayı yiyeceğim. Doğumum hayatımın en kotu olaylarından biri oldu benim icin. Evliliğimin bitişine kapı actı resmen. Ne yapayım siz soyleyin. Terapiye mi gitmeliyiz? Boşanmalı mıyız? Nasıl bir yol izlemeliyiz siz soyleyin.