Merhabalar,
Ben 26 yaşında enerjik bircok işte calışmış uni mezunu kendi ayakları uzerinde duran biriyim. Şuan 2 yıldır iş ortamında tanıştığım biriyle nişanlıyım. Kendisi 34 yaşında, eli ayağı duzgun calışkan ve cevresi tarafından bayaa guvenilen sayılan birisi. Ama aynı zamanda kıskanc ve sıradan hayat isteyen biri. Banada o kadar iyi ki sanki annemden sonra benimle bu kadar ilgilenen herşeyime bu kadar dikkat eden kimse olmamıştı. Bir bebek gibi bakiyor bana, ne istersem yapiyor, bana birşey olduğunda sanki canı benden daha cok yanıyor oyle biri. Sanki annem babammış gibi aslında oyle hissettiriyor. Her yonden mutlu ediyor beni. Evlensek benden rahatı olmaz herhalde ama ben onu sevip sevmediğimi anlayamiyorum. Aynı zamanda kotu birşey olduğunu biliyorum ama eski sevgilimle konuşup goruşuyorum. Onu aklımdan atamiyorum ve ayni şekilde eski sevgilimde bana karşi oyle. Ayrilali 4 yıl oldu ama bikac ayda bir illaki bi taraf arıyo yada bişekilde buluyo diğerini ve konuşuyoruz kopamiyoruz yani. O kadar cok istiyorumki onu tamamen silebileyim ama olmuyor. Aslında onunda şuan nişanlı durumunda olduğu biri var. Hayatlarimizdaki bazi durumlar sebebi ile şuanki nişanlilarimiz mantık olarak en iyisi bizim icin ( yani ben ve eski sevgilim). Ama mantık bu diyip bi sure yoluna devam etsende bi şarkı caliyo bi soz duyuyosun yada bi eşya goruyosun ve o mantık ucup gidiyo sonrasinda dayanilmaz bi istekle ona gitmek istiyorum. Aynı şekilde eski sevgilimde oyle. Cunku diyorum ki bak goruşup tekrar eski hayatlarimiza donunce en az bi hafta kendime gelemiyorum diyorum. Eski sevgilim de bana cevap olarak seninle bi gun gecireyimde bi ayımın kotu gecmesine razıyım diyor. Nişanlimdan ayrilmayi kac defa denedim her seferinde uzuldu ağladi. Koakocaman adam ki kaya gibi denebilecek biri boyle yıkılır gibi oldu. Neyi bahane ettiysem duzeltti. Ben işi yokuşa surdukce o yoluna getirdi. Beni bu kadar sevmeseydi keşke diyorum hep. Ama onun gibi birisi insana zor denk gelir. Diğer yandan eski sevgilimle arkadaş gibiyiz kavgalarimizda oluyor arada tabi ama nişanlim kadar ilgilenemiyo sevgisini belli etmekte zorlaniyor ama sevdigini biliyorum beni. Sevgililik donemimize gore bayaa bi farkliyiz artik arkadaşlik daha ağir basiyor sorumluluklara gore davraniyoruz felan. Şu kafamiz o donemde olsaydi evlenmiştik şimsi felan diyoruz birbirimize. O da icinden atmaya cabaliyo beni ama olmuyo. Kendi nişanlisi icinde mantik diyo cunku ailesini kabul edebilecek biri gerekiyor. Ikimizde ayrilip beraber olmaya kalksak banada cok guvenemiyor ya tekrar birakip gidersen diyor ama seni sevdigimi de bil unutma diyor.
Boyle karisik muhabbet yani. Evleneyim mi nişanlimla yoksa eski sevgilime mi doneyim yada (bazen şeytan diyor birak herşeyi sıfırdan bi hayata başla) bilmiyorum. Lutfen bana yol gosterebilecek yorumlarınızı bekliyorum.