Merhabalar,
15 yaşında akrabası tarafından tavize uğramış surekli sıkıştırılmış kovalanmış kacmış bir kadınım. Yinede kendimi yetiştirmek ayaklarımın ustunde durmak icin hem okudum hem calıştım. Calışmaya Orta okulda daha başladım. Fakir bir ailenin kızıydım. Universitedeyken Gece 4 de işten doner sabah 7 de okula gitmek icin kalkardım. Bir paket biskuviyi sabah oğle akşam oğunu diye yerdim. Okulum bitip eve donduğumde binbir borcun icine duştum. Calıştım mesai kaldım ek iş kovaladım. Ailemi duzluğe cıkartmak icin. Nihayet birşeyler normalleşmeye başladı. Evlendim. Kaynana eziyeti, hic bir işe yardım etmeyen koca. Kredin var istifa edemezsin diye eziyet boyutunda iş icin sıkıştıran yonetici derken sonunda yabancı uyruklu kadınlarla mesajlaşan kocada oldu. Hayatımda onca zorluğa rağmen hic yardım istemedim herşeyi gogusledim kendim altından kalkmak icin bintane caba gosterdim. Ama artık tukendim. Boşanmayı kaldıracak gucum kalmadı. Hayatımda ilk defa birinin beni kurtarmasını istiyorum. Birgun olsun biri elimden tutup kaldırsın istiyorum. Caresizlik iliklerime işledi tuylerim diken diken. Neden buraya yazdım ne bekliyorum bilmiyorum. Bir soz beni yeniden guclendirsin hayata karşı tutunabileyim. Belki benim gibi biri başardığını soyler.