Annem Parkinson hastasiydi ve gecen hafta vefat etti. Yillardir hasta ve bedeni artik yorgundu tukenmisti bitmisti.

Yurtdisinda yasiyorum, yikadik, namazini kildik ve Turkiyeye gittik defnetmek icin. Ayni gun, aksamindan evin gelinleri, yani yengemler kahkahalar kikir kikir gulmeler sakalar yapip yapip guluyorlardi. Anneme degil tabiki ama baska seyler komiklik gibi birsey. Cok zoruma gitti birsey diyemedim ama unutmaiyorum o gunku hallerini. Dunya bu herkes hayatina devam ediyor evet biliyorum, ama bari edep saygi da mi yok. Halbuku annem cok iyi bir kaynanaydi onlara egiticiydi, nasihatlar verirdi.

Bugun tam bir hafta oldu ve herkes kendi evine gitti. Babam ve ben yalniz kaldik... neden bunlar, ahir zamandayiz biliyorum ama onlarin hal ve hareketleri zoruma gidiyor. Onlar ile konusmak istemkyorum bu saatten sonra, sildim artik.

Nasil kendimi toparlayacagim?