Bu ara ruh halim cok kotu. Aşırı derecede bunaldım. Surekli kotu haberler duymaktan yoruldum. Biliyorum hepimiz bu surecleri yaşıyoruz. Ama şu donem gunduz neşeli gorunup gece yattığımda ağlıyorum. icim daralıyor. Doğru durust kimseyle goruşmedim eve bir şey taşırım diye korkumdan. Artık herkesi ben aramaktan da yoruldum. Arkadaşlarımı aramasam kimse noldun diye sormuyor. Ben de aramıyorum artık. İsteyen arar diye. Cıkmazda hissediyorum kendimi. Hic bitmeyen bir kabusta gibi. Melisa falan iciyorum bazen uyuyorum bazen uyuyamıyorum. Bu donemde babam surekli ruyama girer oldu. Gerci ruyamda olsun gormek rahatlatıyor. Kaybedeli 10 yıl oldu. Cok ozluyorum. Hele şu donem keşke yanımda olsaydı cok dedim. Sadece paylaşmak istedim sanırım.