3 yıldır evliyim tanışma soz nişan hepsi toplam 1 yıl icinde oldu. eşim sayesinde artık kendimi beceriksiz tek başına hic birşey yapamayan biri gibi hissediyorum. Ben giyinmeyi bilmiyorum ben temizlik yapmayı bilmiyorum ben cocuk bakmayı bilmiyorum... hep boyle. Artık psikolojim o kadar etkilendi ki bi pantolon alıcam eşime soruyorum bu guzel mi bana yakışırmı diye. Ve ya yaptıgım temizliği begenmez ananın evinde boyle gormuşsun yemek yiyip odana gecmişsin olur ( tamam bende cok hamarat degilim ama calışıyorum eve eşimden daha gec geliyorum neredeyse) cocuk aglar neymiş ben memeye alıştırmışım yok işte cocuk sallanmayı bilmiyor senin yuzunden alıştırmadık olur bıktım artık. Daha sevgililiğimizin ilk gunu bana dedigi laf şu ne diye dışarı bakıyon mal mal. Ben o zaman vazgecmiştim ama ailem cok sevdi eşimi zaten şeytan tuyu var herkes sever onu. Ama ben artık sevmiyorum sanki ev arkadaşım gibi hayal ediyorum onu artık bu hayattan sogudum ohh be omrumden bi gun daha gecti az kaldı kurtulmaya diyorum sanki olumum kurtuluşum oysa maddi olarak ona hic bir ihtiyacım yok maaşım eşimden yuksek cocuguma annem bakıyor bazen hayal kuruyorum boşanmışım kızımla yazın beraber tatile gidiyoruz paramı kendime harcıyorum kızımla cok mutluyum gercekten boşanınca boyle toz pembe oluyor mu herşey. Bana fiziksel şiddet uygulamasını ve ya aldatmasını bekliyorum bunlardan biri olsa direk boşicam sanki cocuk oldugu icin psikolojik şiddeti boşanmak icin yetersiz gibi goruyorum yanlış mı duşunuyorum. Bu arada eşim Bana ev işlerinde yardım eder camaşırları o asar ben katlarım evi supurur gezmeyi sever bizi gezdirir kızımı geceleri ben mamasını yediririm o uyutur falan bunlarda iyi yanları sanırım