Merhaba herkese,

Almanya'da yaşıyorum iki senedir.Buraya evlendikten birkac ay sonra geldim ama oğrenci olarak. Turkiye de kaynanada kaldim o birkac ay. Kadin bana sanki 2 yaşında cocukmusum gibi davrandı. Disari cıkıyorum ben de geleyim tek cikma, yalniz gitme. Neyim ben ya? Komşusu her cıktığımda asker gibi kapıda nereye gidiyorsun gelin hanım diye sordu durdu.Esim yanimda yok, boyle kısıtlamalar vs kendimden şuphe ettim. Ya ben dışarıda ne yapiyorum, ne amacla gidiyorum?! İnanın disariya cıktığımda yere bakarak yuruyordum aman biri gorur yanlış anlaşılır diye. O birkac ayim boyle gecti. Ama maca 1-0 yenik başladım. Evliligimiz cok sarsıldı, duğunden bir ay once babamın 4.evre mide kanseri olduğunu oğrendik ağlayarak gelinlik giydim...Cok yıprattı beni bu surec, babam hayatımın donum noktalari olacak sureclerde ama bilincli ama bilincsiz hep engel oldu mutluluğuma...Bu da oyle bir şey işte.Almanya'ya geldikten 4-5 ay sonra kaybettim babami.Cok kotuydu o surec. Hic hatirlamak istemiyorum, kalp sızım babam benim.Babam torun isterdi hep, ben de cocuk sahibi olmayi cok isteyen bir insandim. Babam zaten, olecekti insallah hamile kalabilirim de diyebilirim diye duşundum.O zamanlar daha iyi denebilirdi evliligimiz.Ama olmadı, gebe kalamadim.Babam bu hasretle gitti. Babam oldu bir ay sonra gebe kaldım.Ama ne gebelik?! Babam olmuş, bana umut olsun istedim bebegimin. Fakat esimin ailesi babam oldukten sonra bana karşı laf soyleme konusunda cok curetkar oldular ozellikle annesi ve ablası.2 diktator. Sebebi ise duğun gunu babama gıcık olmuşlar . Iste kulturel istekler yerine gelmedi, babam azarladi duğun sonu evde, ki babam onlara her turlu kolaylığı sağladı, hicbir sey istemedi isteme gunu, benim kızım mal değil ki satayım dedi.. İclerine almışlar. İşte gebe kaldim, laf soz...Bir kadın hamile kaldığında pamuklara sarılır diye oğrenmiştim ama benimkinde her gun gozyaşı...Karnim sızlaya sızlaya ağladım hep.Bebeğimin tutunduğu yerdi sanki.. Zaten kanadı kırık başlamıştı bu evlilik.Arkadaşlar ne ev ne para ne eşya hicbir sey istemedim Sevdiğim insan sevsin istedim, saysin istedim. Bu kulaklar hamileyken ne laflar işitti... Aileme boyleysen şimdiden bitsin, ekonomik olarak iyi değiliz acaba cocuk yapmasa miydik, soğuk ilgisiz davranışlar... Sanki zorla yaptırdım!Aileme boyleysen bitti dediği gun duşuk yaptim. Dua ettim ağlayarak duşsun bu bebek, istemiyorum diyerek. Ve duştu o aksam O duşen canla sanki annelik duygusu vs hep gitti. Hic uzulmedim, psikolojimin geldiği noktayı siz duşunun! Babasizlik ve bu tur muameleler beni mahvetti. Cocuk isteğine karşı nasıl biriyken artık nasıl biriyim diye sorarsanız. İstemiyorum artık. Korkuyorum cunku. Yine kalırım yine aynısı olur. Duşuk yapalı yaklasik 15 ay oluyor. Ve ben 3-4 kez regl oldum. Su an 4 aydır regl olmuyorum.Ve biliyorum, bu evlilik o duşuk gunu bitmeliydi... Ama hayat bana hic adil davranmadı.Cok isterseniz olmaz. Babasizlik duygusu bendeki kendime olan guveni zedeledi. Zamanda kişisel bir karakter kırılması belirdi bende. Bunu ancak yaşayan bilir.Sanki babamin varlığıni eşim ustlendi. Bu yuzden babasizlik duygusunu ikinci kez yaşayacakmışim gibi geliyor.Bu dunyada en zor şey babasına ihtiyac duyduğu bir zamanda babasini kaybeden bir kiz cocugu olmakmış...Hatalıyım. Bu devirde kendini naza cekeceksin, somurerek yaşayacaksın ki kıymetin olsun.Maddi olarak bir sey istemedim. Esyalarimizin cogu ikinci el. Mutluluk, huzur yeter dedim. Ama ben dedikce insanlar nankor oldu, ben degersiz...Hayat boyledir işte! 2 senede yaşlandım ben. Ben yuzu gulen, hevesli bir insandim. Artik icimden gulmek gelmiyor.Cok mutsuz hissediyorum kendimi.Surekli ağlamak istiyorum.Hep pencereden dışariyi izliyorum.Ben burada bos da durmadim. B1 almanca oğrendim oyle ya da boyle.Ama yaranamadim.Yazacak cok sey var.Salak, saf değildim.Ama kaderim neden boyle oldu bilmiyorum. Evliligimin bırakın filmini, fragmanıni bile izlemiş olsaydim asla evlenmezdim.Esim soğuk ilgisiz biri. Bense tam tersi.Bu evlilikten iyice soğudum. Yaşadıklarım, hissettiklerim beni cok yordu. Ailesiyle hic goruşmuyorum. Esimle mesajlarını okudum kaynananin. Bana dedikleri,ahhhh...Simdi o kanser,tedavi goruyor. Icimden yazmak sormak gelmiyor. Allah sifasini versin yine de. Ama bana dediklerini, hissettirdiklerini omur boyu unutmayacagim. Iyiki okudum o mesajları. Kim duşman kim dost gordum. Burada hayat cok zor ailemi ozluyorum. Gidemiyorum. Her sey ust uste geldi. Yeni bir ulke, yeni bir insan, yeni bir hayat, yeni bir cevre, yeni bir dil,yeni bir duzen...Her şeyi en iyi şekilde yapabileceğimi biliyordum cunku mutluydum ve eşimi seviyordum. Ama simdi. Hic gucum yok. Takatim yok.Neden anlasabilecegim, hayallerimi susleyen bir eşim olmadi? Cok hayal ettim cunku, gercekler de cok sert carptı.Cok uzun oldu.Paylasmak istedim.Bosanmak istiyor bir yanım, diğer yanim korkuyor. Adim atayim diyorum, tutarli bir dik duruşum olamıyor. Meslegim var ama burada dil oğrenmeden calışamam.Bu enerjiyle nasil olacak bilmiyorum...İcine kapanık bir insan oldum cıktım...