Herkese Merhaba arkadaşlar.. Sanırım burada kendimi ifade etmek daha kolay olacak benim icin. Kimsenin kimseyi tanımıyor oluşu şahane değil mi sizce de ? Zira tanıyanların hepsi yargılamaktan başka bir şey yapmıyor.
Mesela şimdi bu yazıyı okuduktan sonra kimse benim ismimin onune belli sıfatlar ekleyip 5 cayında dedikodu malzemesi edemeyecek. Allahimmm cıldırırsın Bu yargılardan cok sıkıldım cok bıktım ve cok yoruldum. Gercekten cok cirkin, kimsenin ic dunyasını bilmeden atıp tutmak. İşte bundan mutevelli buraya direk kendimi kotu ve umutsuz hissettiğim kimseye anlatmadığım anlatmak da istemedigim bir konudan bahsedeceğim. Hazır mıyız?




7 yıllık evliyim 5 yaşında bir oğlum ve cok gereksiz bir vicdanım var. Yaklaşık 3,5 aydır boşanma surecindeyiz oğlumun babası ile. Ama ben bu surecte defalarca kendi kendime vazgectim. Oğluna sarıldığında yalnız kalıcam artık diye laf arasında soylediğinde vs bunun gibi serzenişlerde hep kendime kızdım. Ev taşımasına yardım edecek arkadaşı yok yalnız başına uğraşıyor diye bile 2 gundur moralim ona bozuk sanki ne olmuş Ben onunlayken hep yalnızdım birşey olmuyor alışıyor insan tecrubeyle sabit. Yani ben her an bu uzulme mi acıma mi her ne zıkkım duygusu ise buna yenilmek istemiyorum. Seviyorsun o zaman demeyin ne olur sevmediğime adım kadar eminim. Bazen aman be diyorum gelmişsin 30 yaşına daha boşasan ne herifi boşamasan ne, boyle itekle dur işte ne istiyorsun daha. Ama gitmeyen yurumeyen temeli sağlam olmayan bir evi de ordan oraya itmekten de taşımaktan kollarım koptu artık.
Aynı evin icinde ki yalnızliktan da kendi icimde ki o yoğun ve gurultulu cığlıktan da tukendim. Yalnız ağlamaktan her şeyi tek başıma yapmaktan takdir edilmemekten saygı duyulmamaktan kendimi kend karakterimi unuttum. Her şey bir yana geldim 30 yaşına, bir kez olsun sevgiyle şefkatle sacım okşanmadan olmek istemiyorum bee..