Derdim başlığımdaki gibi. Artık insanlardan cok yorulduğumu hissediyorum yalnızken daha mutlu oluyorum sanki. Uzun yıllar arkadaşım bile beni cok yorduğu ve her ağzına geleni soyleyebileceğini sandığı icin yollarımı ayırdım. Ya bende bir tuhaflık var ya da insanlarda. Sorguluyorum ama cıkamıyorum icinden. Nasıl oluyor bu? Hem hic cekinmeden kırıp dokup sonrada kırıldın diye azarlanmak? Cozemiyorum cozemediğim icinde hayatta hep aynı sıkıntıyla yuzleşip duruyorum.

Dun yaşadığım olayla biraz daha acıklayayım.
Yakın bir arkadaşım iki sene once evlendi. Cok sevdiğim rahatca konuşabildiğim hep halimi hatrımı soran bir kızdı. Neyse evlendi. O sevecen kız zamanla cok değişti cevresindeki coğu insana cok baskı uygulayan surekli hesap soran telefonu bes saniye gec acsak kıyameti koparan birine donuştu. Surekli eşinden dert yanıyor. Dunde bana yazdı x le kavga ettik şoyle oldu boyle oldu diye. Bende kendisine biraz kendini geri cek istersen belki ustune duşunce uzaklaşıyordur dedim başka birşeylere vakit ayır spora gitmek istiyordun gecen dedim hic bir art niyet gutmemiştim bana ağzına geleni saydı. Kocasının avukatlığını yapıyormuşum sorunlu demek istemişim ona boş insan demişim ezmişim kendini kotu hissetmiş beni iyi biri sanmış birde oturup kocasının dedikodusunu yapıyormuş benimle ? Gelip yazan kendisi halbuki. Ben kavga etmeyi pek sevmem aşırı bir tepki vermedim yazdıklarına. Geldi ozurler diledi kusura bakma vs bende kırıldığımı belirttim. Geldi bana hala uzatıyorsun kendi keyfin bilir dedi. Uslup oyle kotu ki anlatamam.

Ben hatalı mıyım gercekten bende bir sorun mu var? Dunden beri o kadar sinirliyimki atamadım ustumden. Cok yorgun hissediyorum kendimi oyle uzaklaştım ki arkadaşlık kavramından. Sorun bende mi anlayamıyorum