Hanımlar merhaba. Bugun biraz duygusal gunumdeyim galiba. Abartıyor muyum, yoksa haklı mıyım goruşlerinizi almak istiyorum.
Eşim 4 gun once coronaya yakalandı. Evde karantinadayız. 8 aylık kızım var bizde birşey yok şukur. Hic beklemiyorduk, cok dikkat etmemize rağmen oldu. Sudan cıkmış balığa donduk bi anda. Eşim odaya kapandı. Ben ikiye bolundum resmen. Sorun şu ki, ailelerimizden kimseden bir yardım gormedik. Sadece telefonla arayıp birşeye ihtiyacınız var mı deyip kapatıyorlar. Ama bunu herkes yapıyor zaten. 3 gunluk tanıdığım komşu bile kapımı calıp yemek getireyim mi diye sordu. Bugun zar zor yemek yaptım cocuğum durmuyor. Benim ailem(annemler, 2 ablam) yarım saatlik uzaklıkta. Eşimin ailesi (kayınvalidemler, gorumcem) 20 dakika uzaklıkta. Yani beklerdim ki, bir kap yemek yapıp getirsinler bu kadar. Sadece bu da değil. Hamilelikte, doğumda hep yalnızdım. Tamam virus var evet ama bir iki kap yemek yapıp getirmek cok mu zor? Cok yalnız hissettim kendimi bir anda. Abartıyor muyum bilemedim. İcimi dokmek istedim.
Guncelleme 5.sayfa.