Beni bilen hatırlayan var mı bilmiyorum ama eşimin aileyle sorunlarım vardı ve bitmedi devam ediyor. Onlar başlarda beni şaşırtan, cok sevildiğimi zannederken eşime şikayet eden davranışlar icine girdiler. Eşim de beni hırpaladı psikolojik anlamda. Bana hakaretler etti. Aileme laf etti. Senin ailen de bana şunu yaptı dediğimde tabi yapar sen insan mısın, onlar tabi seni aramaz sen aranacak birisi misin sanki gibi laflar etti. Bu surecte ben ailesinden inanılmaz derecede soğudum. Onlar da benden. Ama tabi yine hep ama hep ben haksızım onun gozunde. On yıldır evliyiz. Cocuk yok. O da yılan hikayesi olmuş bir şey zaten. Ben istediğimde o istemedi. O istese ben ona guveniyorum. Cok kırgınım. Bir turlu gecmiyor. Ne yapsam onun gozunde kotu bir kişiyim. Melek olan ailesini aramamış sormamis birisiyim. Onlar da beni hic aramıyor. Ama onlar aramıyorsa vardır sebebi. Benim yuzumdendir. Ben ara ara duşunmekle birlikte son zamanlarda surekli boşanmayı duşunuyorum. Boyle gereksizce yıpranmış bir evliliği surdurmek istemiyorum. Eşimin gozunde haklı onemli olmak istiyorum ama boyle bir şey bir kere bile olmadı. Bir kere. Kırk yaşındayım. Diyorum ki onune bak. İlla ki bitecek. Neden zaman kaybediyorsun? Bir de diyorum ki yaş kac oldu. Yalnız yapabilir miyim? Cocuk duşunmuyorum cunku yanında hep ikinci planda olduğum adamın ailesiyle icli dışlı olmak istemiyorum. Sacma mı duşunuyorum bilmiyorum..ama cok kafam karışık ve mutsuzum. Lutfen bana bir kadın olarak yol gosterin.

Cok uzun oldu sanırım ama kusura bakmayın.